Genç kızlara, “Heyy yollarını şaşıranlar... Vazifelerini unutanlar... Ne yapıyorsunuz? Nereye gidiyorsunuz? Bir adım ilerinizde sizi bekleyen çukurları ve kuyuları görmeden nereye.. nereye?” diye, avazım çıktığı kadar uzun bir çığlık koparabilsem... Sözde Kızlar, Peyami Safa'nın ilk kez okuduğum bir kitabı. Neden şimdi okudum diyemiyorum. Öyle bir yerdeyim. Yine okuma zamanım gelmiş, yağmursuzluk yağmur duasının vaktiymiş.... Bir kitabın kapağını kapatırken gelen çok değişik bir his vardır. Ben şimdi nasıl devam edeceğim hissi. Çok zor bir kitaptı. Okuyanın bütün hücrelerini zorlayan, düşünmediklerini zorla düşündüren, yazılanları hissettiren cinsten bir okumaydı. Merak edip bir de filmini açtım. Fahri olsa olsa Ediz Hun olur demiştim, oydu. Yeşilçam filmleri festivaldir. Herkes bir şeyler bulur kendinden. Ama böylesinin de film yapıldığını bilmiyordum. Şimdinin dizi fimleri normalleşmiş demek ki benim kafamda da. İzlemesem de biliyorum. O kadar kirli ki her yer. Buranın keşfetinde kitap dışında bir şey görmemek için her bir sayfayı takipten çıktım ama o bile yeterli olmuyor. Kitabın filmi de kitaptaki öğretilere, ikazlara sadık kalmış. Mutlu sonla bitmesi dışında örtüşüyor. Ama maalesef film Yeşilçam filmlerinin akıbetine uğramış, mutlu son için gerçek biraz değiştirilmiş. Titreyerek okuduğum bir olayı, kafamdan belki ömür boyunca çıkaramayacağım bir meseleyi işlememiş. Belma'nın yani Hatice'nin sonu maalesef filmdeki gibi bitmedi. Bir insan her şeyini kaybedebilir. Yine de devam etme kudretini Allah verirse devam eder. Ama kendi bir hatası yüzünden bir cana kıymak bir insanın asla atlatamayacağı bir şeydir. Öyle olmalı. Eğer öyle değilse o insan görünümlü yaratık gerçekte insan değildir. Ben okurken çok zorlandım ama yazan yazmış işte. Allah'ım sen nelerden koruyorsun da biz yine de şükretmeyi bilmiyoruz. Elhamdülillah.

Sözde KızlarPeyami Safa · Ötüken Neşriyat · 20219,1bin okunma

·

69 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren