Faruk Duman kalemini sevdiğim yazarlardan. Kitaplarında nevi şahsına münhasır bir kalemi ve kendine özgü bir yazım dili, kelime seçimi vardır. Ben şahsen seviyorum uzun noktalı, ayraçlarla ayrılmış, monolog tarzı yazımını.
Kitapta yazarın sevdigi dağ başında bir mekan, sis ve soğuk teması, doğa ile iç içe bir anlatı, eşkıyalık, kız kaçırma, hayvanlara olan bağlılık mevcut. Bence bu roman severek okuduğum Barbatus üçlemesi için bir basamak diyebiliriz.
Pars'ın (leopar) eskiden panter ve aslanın çiftleşmesi ile ortaya çıktığı düşünülüyormuş. O yüzden ismini aslan(leo) ve panter(panthera) kelimelerinin birleşiminden almıştır. Yazarın doğayı ne kadar sevdiğini kitabı Türkiye'de görülen ve 17 Ocak 1974'te Beypazarı Ankara'da öldürülen son parsa adamasından anlayabiliriz. (Azıcık Google'a sorunca aslinda daha yakın zamanda 2009'da Toroslar'da 2019'da Şırnak'ta Cudi Dağı'nda fotoğraflansa da bakanlıkça koruma nedeniyle Anadolu Parslarının yeri paylaşılmama karari alınmıştır).
Anlatımda çoğu zaman gerçek/hayal kavramı içbiçe geçmektedir. Ama yazarın anlatım dili sayesinde 2 saatte bitecek keyifli bir kitap haline geliyor. 1974 Ardahan doğumlu yazar kendi doğduğu yıl resmi varlığını yitiren bu güzel kedicik ekseninde bize güzel bir sergüzeşt sunuyor. Kitabın sonlarına doğru iyice şaşıracaksınız, finali surprizli. Faruk Bey, ne yazsa okurum diyebilecegim bir yazar
Herkese keyifli okumalar.
