Her gün gelip geçiyordu üstümüzden. Ne uzayıp ne kısaldığımız, günlerin birbirine girdiği, başı sonu belli olmayan bir zaman diliminde hapsolmuş gibi yaşıyoruz. Zaman duvar olur mu insana hiç ? Olurmuş. Aşamadığımız, kocaman bir duvar. Zamanı almışız elimize aküsü bitmiş araba gibi ittirip duruyoruz.Yaşamayı bir vazife gibi görüp artık bitse de gitse der gibiyiz nicedir. Mesai bitsin der gibi. Yaşama mesaisi... Ya yaşamaktan kaçıp neyin kollarına atılacağız, yaşamak yorgunluğunu nasıl atacağız üzerimizden. Tatili, izni, raporu olmaz mı yaşamanın. İkramiyesi güzel yaşayana; cezası, uzaklaştırması her şeyi berbat edene. İçindeki ölüm isteği, yaşama korkusundan mi tembellikten mi yoksa gerçekten beka arzusundan mı? Kim bilir?
·
58 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.