Bir kitabın kapağını kapatmak bitirmek anlamına gelir çoğu zaman. Ama bu kitap öyle bir kitap değil. Bundan sonra fikirlerimde yaşayacağını hissediyorum. Fazla düşünmemeye çalıştığım çoğu mesele üzerinde öyle çok hatıra anlattı ki. Bazen acaba ben seçiyor muyum yani algısal mı bu okuduklarım dedim. Öyle ya da böyle bana tesiri büyük bir okuma oldu genel olarak. Hiç ilgilenmek istemediğim bir yakın tarih var ve bunu anca bu şekilde okuyabilirmişim, anlayabilirmişim gibi geldi bana. Şu tarihte şu oldu bu tarihten falan olay yaşandı diye olmuyor bende. Bana insanlara olan etkisi daha çok geçiyor demek ki. En azından şunu söyleyebilirim artık. Evet gerçekten bazı şeyler çok kötü olmuş. Keşke olmasaydı. Keşke o kadar gitmeseydi kimse kimsenin üzerine. Belki bugün biz bunları yaşıyor olmazdık. Üstad Bediüzzaman'ın bu tip meselelerde çok güzel bir tespiti var bildiğim ama şu an ifade edemeyeceğim. Gitti onlar. Bittiler. Toprak oldular. Geri kalanlar da can çekişiyor. Ve dahi kalanların içinde pişmanlar var. Önemli olan bundan sonra bizim nasıl bir tavır sergileyeceğimiz. Biz kim miyiz? Biz gölgeden vefa umanlarız. Biraz kapalı oldu. Yapacak bir şey yok... Bu ciltte mektupları , şiileri ve tabi yine mühim zatlarla hatıraları var. Mehmet Akif'in yerini her zaman ayrı tutuyor tabi. Ondan bahsederken başka bir hâle bürünüyor. Çok seviyor. Takdir ediyor. Ben de Safahat'ı bir kez daha okumaya karar verdim. Onun gözüyle bakmam zor belki ama zaten severim Akif üslubunu. Bol bol şiir okudum. Aslında en sevdiğim şiirler her zaman divan edebiyatındandır ama bazen nasıl yazıldığı fark etmeksizin vuruluyorum. Şu iki mısra öyleydi. Bir gün ben ölürsem sana hasret yaşamakla Hicranımı kalbinde inancın gibi sakla Bana Ahmet Arif'in seni sevmek felsefedir kusursuz, imandır korkunç sabırlı dizelerini hatırlattı. Etkileyiciydi.

Üstad Ali Ulvi Kurucu - Hatıralar 5M. Ertuğrul Düzdağ · Med Kitap · 201994 okunma

31 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.