Bir taraftan “insan yetişmiyor” diye ağlarken, bir taraftan da Fatihler yetiştirmiş bir milletin torunları olduğumuzu hatırlamamız lâzım...
Syf: 50
Yavuz Hocamın (Rabbim gani gani rahmet eylesin) üslubunu her zaman sevmişimdir. Ama ilk defa bu tarz bir eserini okudum ve hayran kaldım. Genelde tarihî romanlarının bağımlısıydım.
Osmanlı gibi muazzam bir kültürün, medeniyetin torunları olarak şu an ki durumumuzu içler acısı olarak görüyorum. Özellikle de o dönemlerde Osmanlı’yı ziyarete gelen Avrupalıların yazılarını okuduktan sonra.
Aslında kitabın isminden dolayı tamamen Osmanlı’da çocuk eğitiminden bahsedeceğini düşünmüştüm lakin yanılmışım. Başta Osmanlı zamanında çocuklara verilen eğitimden bahsettikten sonra her yönüyle çağımızın ailevi sorunlarını da ele almış. Bu sorunların neredeyse tamamı ve çözümleri sizi yormadan sıkmadan açıklanmış. Kimi yerde yazarımız kendi ailevi yaşantısından örnekler vermiş kiminde de hikâye ve fıkralarla bazı bölümlere renk katmış. Benim en çok hoşuma giden kısım ise Yavuz Hocamın torununa masallar ile eğitim verdiği kısım oldu, gerçekten masalın çocuk eğitimindeki yerine harika bir örnekti. (sırf merak edin diye alıntılamadım o kısmı :))
Tamamen sindirerek okuduğum bir eser oldu tüm sayfalarını paylaşmamak için zor tuttum kendimi.
Aslında çok fazla söylenecek bir şey de yok. Kessssinlikle herkesin okuması gereken elzem kitaplardan.
Öyleyse vakit kaybetmeden okuyun derim.
Bol istifadeli okumalar herkeşlere ;)
Allah’a emanet olun.
