Milan Kundera’dan okuduğum ikinci kitap Bilmemek. Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği’ni okuduğumda çarpılmıştım. Hatta hatırlamıyordum ama geçen kitabı elime aldığımda içinde ne çok sevdiğime dair bir not yazmış olduğumu gördüm. Kundera’nın bu kitabında da olduğu gibi çok üzerine düştüğü bellek kavramını sorgulattı bu not bana. Bu defa bellek kavramını aidiyet duygusuyla, yersiz ve yurtsuz olmak/hissetmekle birlikte ele alıyor yazar. Rus işgalinden sonra yurdu olan Prag’dan ayrılıp Paris’e yerleşen Irena, burada göçmenliği tecrübe ediyor. Yıllar sonra yeniden Prag’a döndüğünde yaşadığı yabancılaşmanın etkisini aktarırken pürüzsüz bir dil kullanıyor Milan Kundera. Irena’nın yurdundan ayrı kalmak zorunda oluşu ve geri dönüşünde hissettiklerini Odysseus’la özdeşleştiriyor ve diyor ki “…bütün zamanların en büyük serüvencisi olan Odysseus, aynı zamanda en büyük gurbetçidir de”. Sıla hasretinden de zaman zaman dem vuruyor; başka bir memlekette yaşarken oraya ait başka bir dili konuştuğunda hissettiği zorluk, ağırlık, olmamışlık ve kendi yurdunda kendi dilini rahatça düşünmeden, kafasının içerisinde durup kelimeleri aramadan dilin akıp gitmesi gibi…Bununla ilgili Odysseia’dan bir dize alıntılıyor: “ Ne kadar akıllı da olsa, bilirim senin yanında, haşmetten uzak kalırdı Penelope ve de güzellikten… Ama gene de her gün ettiğim tek dua oraya dönmek, gündoğumunu evimde görmek!” Odysseus da yurdu İthaka’dan uzakta, sevgiyle ve rahatlıkla dolu uzun yıllar geçirmesine rağmen, ‘dolce vita’ tabirini kullanıyor Kundera, dönüşü arzuluyor. Ne var ki döndüğünde bulduğu yurdu, hayalinde yaşattığıyla aynı mıdır? Veya yabancılaşma mı Odysseus’un da artık muzdarip olduğu? Ben Kundera’nın bir hikayeyi anlatmasını bi de durup tüm bu kavramları sorgulamasını, benzetmelerle süslemesini ve kullandığı görkemli dili seviyorum. Okudukça okuyası geliyor insanın…

BilmemekMilan Kundera · Can Yayınları · 20201,577 okunma

·

102 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.