Öncelikle kitabın berbat bir çevirisi vardı :(
Bu da alıntılarımda belli olmuyor değil...
Kitaba geçecek olursak:
Bu soneleri oluşturan mısralarda Rainer, bu dünyayı, bu dünya da insan sesinin ağırlığına vurgu yaparken, hayatın en sıradan gerçeklerini de ikilem çerçevesinde "sözlerden oluşan" bir müzik besteleriyle dile getirir. Bu, insan yaşamının sonluluğu ve doğanın sonsuzluğu olarak özetlenebilir.
