"Günden güne ölüyordu. Ne sesine kulak kabartan ne gözünün içine bakan vardı. Ama o da bunu kabullenmişti. Sessiz, telaşsız çığlığını içine gömmüştü. Hep sustu. Perdelenmiş iki gözü kimseyi görmüyormuş gibi bakıyordu. Sessizliği ürkütücüydü. Sanki biri içine itmiş, kaybolmuş, gözükmüyordu. Kendisini dikkatle izlediğimi fark etmiş, "Her şey boş." demişti. Oradaki cemiyetin ortasına en derin soru işaretini bırakırken kimse bir şey anlamamıştı. Eli sessizlikte, boşlukta kaybolmuştu: "Her şey boş." Sesinin içine, en derine yerleştirdiği anlam ürkütücüydü. Yorgun bir ömrün ucundaydı. Kimsenin fark etmediği erken bir ölüm fotoğrafını gezdiriyordu. Ne beklenti ne telaş... Treni gelmemiş, pınarı kurumuş, yolcusuz bir istasyon gibiydi."
Ketebe YayınlarıKitabı okudu
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.