Necip Tosun

359 syf.

10 günde

8/10 puan

Geçmişten günümüze öykü türünün geçirdiği evreleri anlatıyor kitap. Şiirde anlamın kapalı oluşu, romanın da fazla ayrıntılı ve uzun olması öykü türünü ister istemez öne çıkarmıştır. Her şeyin baş döndürücü biz hız kazandığı günümüzde zamanın önemi artmış, öykü türünün kısa ama yoğun anlatımı okurların ilgi odağı haline gelmiştir. Yazar, modern öykünün sınırlarını şu şekilde çiziyor: " Modern öykü ille de bir olaya, entrikaya gereksinim duymuyor. Artık bir görüntünün, durumun, gönül kırıklığının da öyküsü yazılıyor. Bu öykülerde de doğal olarak çarpıcı 'son'lara gerek duyulmuyor. Dolayısıyla yazarlar gerilimi, yoğunluğu sonlara saklamıyor, bütün bunları öykünün bütününe yayıyor. Geleneksel sonların aksine artık öykü sonlarında her şey çözüme kavuşmuyor, çatışmalar bitmiyor. Hatta kimi öyküler bizzat çözümsüzlüğü hedefliyor. Bu yaklaşımla anlatıcı aradan çekiliyor ve böylece okuyucuda yeniden üretiliyor, çoğaltılıyor." Bana göre günümüz öyküsü karmaşayı anlatıyor. Olaydan ve karakterlerden neredeyse bütün bağını koparmış daha çok bireyin iç dünyasındaki yolculuğunu anlatıyor. Okuyucu, geleneksel öyküdeki pasif dinleyici konumundan olayı yorumlayan aktif birine dönüşmüştür.

Modern Öykü Kuramı

8.7/10 · 29 okunma

OKUYACAKLARIMA EKLE

Mehmet

Ansızın Hayat'ı inceledi.

@hepbiri

25 Haz 02:11

124 syf.

Puan vermedi

Necip Tosun, öykü yarışması jurilerinden biriydi. Yazarı bu vesileyle tanımıştım. Edebiyatımızda öykü türünde büyük bir boşluğu dolduran kuramsal kitapları var. Bu alanda otoritelerden biri olarak kabul görür. Ayrıca Cahit Zarifoğlu, Erdem Beyazıt, Nuri Pakdil (Yedi güzel adam) gibi yazarlarımızın öğrencisi konumunda olup sanat görüşünü bu mihver üzerine inşa etmiştir. 'Ansızın Hayat' 13 öyküden oluşuyor ve öyküler de bir zincirin halkaları gibi birbirine tutunuyor. Sözcüklere yüklenen anlar, varlığın anlam arayışı, geçmişle hesaplaşma, kıyılara vuran hayatlar, olayların akışında kendine çarpan insanlar... Hayat, tek parça bir bütün değil de parçalanmışlıkların toplamı gibi. Yaşarken sık sık unutuyor insan yaşadığını ve ansızın hayatı hatırlıyor gibi. Günümüz öyküsü, daha çok karakterlerin içsel yolculuklarına dokunuyor. Olay az olmakla birlikte eş zamanlı ilerlemiyor, şimdiden geçmişe, sürekli gidiş gelişler olabiliyor. Bu bakımdan okurun dikkate daha çok gereksinimi oluyor. Yazarın üslûbu bana akıcı gelmedi ama öyküleri çok derin anlamlar taşıyor.

7.8/10 · 70 okunma

OKUYACAKLARIMA EKLE

Gökçe

Ansızın Hayat'ı inceledi.

@socialbibliophile

04 Eyl 2018

124 syf.

4 günde

Necip Tosun'la bu kadar geç tanışmış olmanın ayıbını yaşıyorum okumaya başladığım günden beri. Belki bir arkadaş, bir dost girmeseydi hayatıma rastaşmazdım ya, ne üzücü ama... Böylesine nahif ruhlu bir abimiz kaçırılır mı hiç, kesinlikle tavsiyemdir, öykü okumayı seviyorsanız kaçırmayın ve okuyun arkadaşlar öncelikle bunu söyleyeyim sonra inceleme tarzında da birkaç kelime dökülür inşallah. Kitabımız bir de 2014 Ömer Seyfettin Öykü Ödülü'ne layık görülüyor. Açıkçası ben Ömer Seyfettin'in kitaplarını okuyalı çok oldu, bu ödülü kazanmak yerinde midir bilmiyorum ama bir ödül kazanmak için sahiden yerinde bir kitap onu anladım. " Ödüller yazara şevk ve heyecan verir. Yazdıklarının boşa gitmediğini, emeklerinin karşılık bulduğunu somut olarak hissettir. Çünkü ülkemizde yazının geri dönüşü pek yoktur. İnsan bazen böyle durumlarda kendisini yazar olarak hissediyor." diyor kendisi Necip Fazıl 2017 yılının öykü-roman ödülüne sahip olduğunda, buna benzer cümlelere Güray Süngü'de de rastlamıştım ve bu cümleler beni üzdüğünü farkediyorum okuduğumda, böyle kaç yazarımız zar zor bir çabayla edebiyat dünyasında tanınıyor acaba ya da hangi yazarlarımız ancak ödül aldığında kitapçılara birkaç kitabı konulabiliyor hem de bir sürü edebiyatla alakası olmayan kitap en üst raflarda dolaşırken. Acı bir tablo malesef ki. Edebiyat eleştirisi de yaptığıma göre biraz kitabı anlatmaya çalışayım: Adı gibi hayatın ansız bir anında yaşanan bir farkedişi ve aydınlanmayı anlatıyor aslında, koca bir hayatın yeri geldiğinde bomboş geçtiğini görürsünüz ya kimi zaman düşünün bir de onu 60-70 yıl sonra ancak farkedebilmişsiniz, bir gün gözünüzü açmışsınız ve bu zamana kadar gözünüz kapalı yaşadığınızı farkettiniz, veya gözünüze hep bir perde çekilmiş halde yaşamışsınız ya da işten kafayı kaldırmamışsınız da emeklilik günü gelmiş çatmış, fakat bir gün sonra nasıl bir hayat yaşayacaksınız bilmiyorsunuz veya bir sürü kitap biriktirmişsiniz de kitaplardan yaşadığınız hayatı görememişsiniz.. Kitap bu yaşananlar işte, herkesin gün geldiğinde hayatına bakıp gördüğünde şeyleri kitap bizim önümüze onları öykü olarak sunuyor. Pişmanlıklar, hayal kırıklıkları ve insanı kendisiyle yüzleşmek zorunda bırakan iç sıkıntısı, Ansızın Hayat''taki öykülerin ana konusu. Fakat her şeye rağmen bu olumsuzlukları yaşayan tüm karakterlerimizin bir çıkış yolu, bir aydınlanması var, hiçbiri doğumundan ölümüne kadar bu pişmanlıklarla dolu hayata devam etmiyor. İlk öykü olan Sözcükler'de güzel bir anlam birikiyor: İnsan ancak yaşadığını farkederek bir hayat sürebilit ve bir de adlandırarak, insan ölümü sözcük olarak farkedemediyse ölmeyi bilir mi hiç? "Şimdi anladın mı: bir sözcüğü cümle içinde kullanmak farklı, onu yaşamak, onunla içselleşmek, iliklerinde hissetmek farklıymış. İşte gördün; insan bir sözcüğün anlamını sözlüğe bakarak değil, ancak yaşayarak öğrenirmiş'' cümlesini hatırlatmak isterim, mesela kitabın son cümlesi olan: "Ah, yaşlılık! Seni sadece bir sözcük sandım." Ne hayat ne de yaşlılık ne de gençlik sadece bir sözlük kelimesi olarak bakılacak kelimeler değil, hepsinin üzerinde düşünülmesi gereken ânları ve yılları var, boş geçirmememiz umuduyla..

7.8/10 · 70 okunma

OKUYACAKLARIMA EKLE

İbrahim (Sisifos)

Edebiyat Atlası'nı inceledi.

@AkakiAkakiyevic

20 Kas 2019

512 syf.

Puan vermedi

Edebiyat Üzerine

Yaklaşık 1-1,5 yıldır edebiyatın daha teknik kısmıyla ilgili kitaplar okumaya gayret gösteriyorum. Bu okumalar genel kabul görmüş görüşün aksine yazmak için değil, bir estetik değer oluşturmak, okuduklarımı daha iyi değerlendirebilmek adına. Sadece teknik değil edebiyat üzerine denemeler, düşünce yazıları da okuyorum. Dönem sınırlaması olmaksızın. Dedim ya mevzuu düşünceyi geliştirmek. Bu okumalardaki son favorim Necip TOSUN. Adını daha önceden duymuştum ya, okumak sonraya kalmıştı. Sonra sonra. Sonrası ne zaman.. Sosyal medyada kısa bir konuşma vidosunu görmemi bekliyormuş, yazarın kitapları. O videoda mütevaziliği, samimiyeti, ne konuştuğunu bilmeyi gördüm. Hemen araştırmaya başladım. Kimmiş, neler yapmış. Bir sohbet videosuna rastladım youtube da. Yaklaşık 25 dakikalık bir video. 4 saat asli ama kısaltmışlar. Gerçekten de ilk intibalarımın doğruluğuna inandım, bu sohbetten sonra da. Birkaç yazısını da okudum kendi sitesinden. Çok aydınlatıcı ve sade yazılardı. Hemen aynı gün 10 tane kitabını sipariş ettim. İlk olarak Edebiyat Atlası ile başladım. Hem yazarı tanımak hem de edebiyat alanında biraz sohbet etmek adına. Aramızda bir samimiyet oluşmalı diğer kitaplara başlamadan. Bir iki, bir iki götürürüm diyordum arada. Ağır okurum deneme kitaplarını. 100 sayfası bile 10-15 günümü alır. İlk deneme/düşünce yazısı ile başladım. Sonra ikincisi sonra üçüncüsü. Yazarın konuşmasındaki sadelik, samimiyet aynı şekilde kitabına da yansımıştı. Bu samimiyetin yanında derinlik ve ne söylediğini bilen bir eda da vardı. Bu durum üstten konuşmaya varmıyor tabiki. Kitapta hiçbir zaman ben bilirim kibri hissetmedim. Daha çok dost arasında yaptığımız sohbetler gibiydi. En güzel yanı da yazar kitabı terminolojik tanımlara, alıntılara boğmamış. Edebiyat alanında akademik kariyer yapmayan bir okur için de en önemli kısım budur sanırım. Ayrıca kitap çok da doyurucuydu. Edebiyata temas eden her konu hakkında bir yazı vardı neredeyse. Çok güzel değerlendirmeler ve tespitlerde vardı. Edebiyata, okumaya, yazmaya,dergilere popüler edebiyata, devlet politikalarına(dünya /Türk edebiyatı kaynakları, roman ve öykü tarihleri, okuma listeleri)… Sol görüşlü yazar doğu edebiyatına, sağ görüşlü yazar batı edebiyatına yüz çeviriyorsa eksiktir, diyor örneğin. Doğu edebiyatına ve hikayeciliğine gerekli ilgiyi göstermediğimizi söylüyor. Dünyayı büyülü gerçekçilik ile sarsan Borgess’in başucu kitabının Binbir Gece Masalları olduğunu, bunun bilinmesinden sonra da Doğu edebiyatına ilgimizin kaydığını, kültürümüze olan ilgimizim bilen batı tarafından geldiğini… Doğu edebiyatından bahsettiği kadar batı edebiyatına da yer veriyor yazar. Batı edebiyatını az çok bildiğim için daha çok doğu edebiyatı hakkında söylenenler dikkatimi çekti benim. Yazar kitaplarıyla birçok ödül almış ama “İmkansız İkili: Ödül ve Adalet” isimli yazı da edebi ödülleri eleştiriyor. Metnin kıymetini ödüllerin belirlemediğini, bunun belirleyicisinin zaman olduğunu söylüyor. Yazarın tarafsızlığın özellikle belirtiyorum çünkü ödüller içerisinde bazı okurları etkileyebilecek, yazarın tarafsız olmadığını düşündürecekler var. Kesinlikle yazar tarafsız bundan emin olabilirsiniz. Yazarın okunma sayılarına baktığımda üzüldüm açıkçası. Yılların birikimi, edebiyata adanmış bir ömür tecrübelerini paylaşmış, samimi olarak edebiyat dair fikirlerini yazmış ama okunma sayısı çok az. Gerçi biz de roman, hikaye dışındaki türler, yazılar okunmuyor. Edebiyatımızın böyle bir boşluğu var. Okunması isterim kitabın. Kitap okuyorsak, okuma bilincimizi de arttırmamız gerektiğini düşünüyorum. Herkese keyifli okumalar dilerim.

Edebiyat Atlası

8.3/10 · 40 okunma

OKUYACAKLARIMA EKLE

Mansur Saçan

Ansızın Hayat'ı inceledi.

@firari_munzevi

18 Mar 22:50

124 syf.

7/10 puan

Kitabın içerisinde toplam 13 öykü var. Ebatını görünce bir çay bardağı su içer gibi bir dikişte bitiririm sanıyorsunuz ama öyle değil. Bardak belki çay bardağı ama içindeki su, kola ya da gazoz değil, ayran bile değil. Belki çok acı turşu suyudur. Hem ağzınızı dilinizi yakıp kavuruyor, hem de buna rağmen içme isteğine karşı koyamıyorsunuz. Bu sebeple de yudum yudum içebiliyorsunuz. Hızlı içerseniz içtiğiniz sıvıda saklı aromaları fark edemeyeceksiniz. Hoş kitap bitiyor geride aklınızda yer edebilecek vurucu bir olay, sahne namına bir şey kalmıyor. Bolca alıntı paylaştım aralarda böyle afilli, anlamlı ve sarsıcı tespit, teşbih ve betimlemelerden bolca var. Şükür okudum bitti. Pişman değilim. Durum öykülerinden meydana gelmiş hacim olarak küçük ama külçe gibi ağır bir kitap. Dört günde bitti. Bu kadar zamanda üç yüz sayfalık bir kitabı okurdum da bana mısın demezdim, bu defa direkt "banasın" dedim. Edebi ağırlığı kütlesel ağırlığından ve görüntüdeki hacminden çok fazla...Ağır bir kitap. Çok içsel, hassas, kırılgan ve duygusal ve biraz da ağır kanlı, düşük tempolu ve yüksek değerli insanların tarzı olabilecek bir kitap. Tamam ben de duygusalım da bu kadarı fazla. Evin balkonunda ölen teyze on sayfada zor ruhunu teslim etti...Kitabın edebiyatına, zengin diline ve şahane betimlemelerine lafım yok. Ama akmıyor, boğuyor insanı...Azıcık aksiyon, azıcık hareket olsaydı diyor insan...Ama yok. Ne anladın denirse "ya birşey anlamadım da güzel yazmış adam" derdim.

7.8/10 · 70 okunma

OKUYACAKLARIMA EKLE

Melike

Ansızın Hayat'ı inceledi.

@Bucketlist

29 May 2018

124 syf.

7 günde

Beğendi

10/10 puan

Hayatı 8 Sayısı Üzerine Yorumlama Küçüklüğümden beri sayıların yazılışına ciddi bir takıntım var. (itiraflı başlangıç :) ) Zaman geçtikçe bu takıntım bazı sayılar üzerinde daha da yoğunlaştı. En özel sayı da 8 benim için. 8 sayısını yaşam döngümüze çok benzetiyorum: *Başlangıcı ve bitiş noktası aynı. *Kavislerden oluşuyor, *İki parçalı; doğum anımız ve ilk kıvrımdan sonrası olgunluk dönemimiz. *Ne yaparsak yapalım başladığı noktaya geri dönmek zorunda, kalemin ilk lekesi son lekesine karışır; etraflıca düşünüp nasıl yaşadığımızın hesabını tutacağımız zamanlar. Terazi dengesi, sahi ne alemde? *Kafasına vurup yere yuvarladığımızda karşımıza sonsuzluk sembolü çıkıyor. Doğma, büyüme, olgunlaşma, yaşlanma, ölüm. Ölüm, apayrı bir başlangıç. Sonsuzluğa açılan kapı. Vs vs. tüm bunlar ‘’hayat’' tanımı yapılacak olsa içine katacağımız belirgin özelliklere çok uygun. Bu yüzden hayat bir sayı olsa bu sayı 8 olurdu! :) (çok iknayım buna) Yaşamın son evreleri, yaşlılık. Hani Erikson diyor ya ‘’Benlik Bütünlüğüne karşı Umutsuzluk‘’. 8 sayısının ikinci dönemeci, şöyle mi demeli ya da son yokuş. 13 öykü, hepsi bu çatışmayı yaşıyor. Her biri son yokuşu farklı hızlarla farklı yollardan çıkıyorlar. Hayatın amacını sorgulayan, yaraları olan, beklemek kelimesinin hakkını icra eden, ölümü özleyen- özendiren bir sürü karakter var içinde. Tüm kahramanlar sanki birbirini tanıyor. Kitap öyle bütün ki konudan hiç kopmadan ilerliyor. Kimisi 8 sayısının ilk dönemecine varmadan, kimisi son düzlükte yığılmış kalmış. Bazılarında hayat aniden duvara toslamış. Yaşam bir anda sona atlamış. Zaten her şey ani olur. Ya da şöyle mi demeli; beklenmeyen şeyler çabuk olur. Hep bir varoluş üzerine sorgulama, yaşamı hep bir terazide ölçme tartma var. Bakınca kasvetli, bunaltıcı görünse de okundukça samimiyeti geçiyor, yaşantıya ortaklık başlıyor. Yaşam döngüsel bir süreç. Başladığımız noktaya öyle ya da böyle geri dönüş, tıpkı 8’i yazan halimiz gibi buna mecburuz. Öyküler de böyle hayat gibi, 8 gibi. Yerli yerinde. Tamamlandığında hiç olmamış gibi. Yapaylık yok, damla damla birikmiş gerçeklik var. İlk öykü ‘’Sözcükler’’, kendi öykünü kendin yazmalısın, alfabe önünde hadi başla diyor yazar. Güzel düşünmüş; İlk öyküden sorumluluğu vermiş, ne yaşarsan hepsi senin meziyetin diyor. Nasıl anlarsan, nasıl algılarsan öyle bu öyküler. At bu sözcükleri bir kenara lazım olacak sonra :) ‘’Taşra Fragmanları’’ başladığı noktaya geri dönüyor. Bak nasıl da benziyor yine 8’e. Yol boyunca tüm değişikleri gösteriyor ama yolun sonunda her şey hiçbir şey gibi. ‘’Sessiz Konuşmalar ve Hikayenin Çağrısı’’ varoluş üzerine güzel olumlamalar yapıyor. Erikson’un karşıtlığında olumluya tutunuyor kendilerince bir çıkış bulmaya çalışıyorlar. ‘’Süt Kokusu, Mürekkep Lekesi, Karanlıkta Bir Nokta’’ Özlemek kaybettiğini bilmektir. Kaybedince değerlenir çoğu şey. Yalnız insan sanırsın ama değil, neyi kaybetsen canın az biraz onda kalır. Ölmeyi çok isterken kaybetmek de buna dahil mi peki? ‘’Hayatım bir film şeridi gibi aktı gözümün önünden’’ böyle bir tabir var. Yaşayanlar bilir ben bir kez yaşadım, garip bir his. İnsan neleri nereye koyduğunu çok daha iyi anlıyor. Belki böylesi haller tam da bunu görebilmek için yaşanıyor. ‘’Bekleyiş Fragmanları’’ okurken boğazımda bir düğüm. Okumak fiiline görmek, hissetmek katılmış. Parça parça her bir yaşantıyı izliyorsunuz. Bir sinema filmi gibi, sahne değiştikçe his derinleşiyor. ‘’Bugün Geçti Mi?’’ Zaman kaymasıyla metnin taşlarını yerinden oynatıyor. Usul usul ilerlerken sağlam bir kayma yaşanıyor. Zamanın durduğunu düşünürken bir anda başka bir zaman başlıyor. Kitabın bütününe hareket katıyor, ölü toprağı şöyle bir kenara silkeliyor. ‘’Sesler Ve Öteki Sesler’’ ‘’Ah yaşlılık! Seni sadece bir sözcük sandım.’’ Çok şey anlatıyor bu cümle. En başta sesleri ve sözcükleri teslim etmişti yazar, boşa değil bak bu. Oturup yeni baştan düşünmek şu cümlenin içini doldurmak bize kalıyor. Birden fazla öyküden oluşan kitaplardaki en büyük sorunsal, bağlamsal ilerlememesi. Bir yerden sonra böylesini okumak sıkıyor ya da yoruyor. Öykü deyince önce şöyle bir bakmak düşünmek gerekiyor. Zor mevzu çünkü yazmak da okumak/okutmak da çok zor. Tek tip yazılmamış ‘’Ansızın Hayat’’ farklı pencerelerden aynı konuyu ele almış, metnin ritmine zeval vermeden ilerliyor. Üzerinde düşünülmüş, çok şeffaf, asla sıkmayan, yormayan bir havası var hepsinin. Baştan söyleyeyim ama çok yaralı. Baştan sonra yara ve yaraya kabuk olma durumuyla burun buruna kalacaksınız. Yara bandı olur mu bilemem ama belki yara bandı ile takas edebilirsiniz sözcükleri. :) Keyifle…

Sinema

7.8/10 · 70 okunma

OKUYACAKLARIMA EKLE

Yakup Tamavcı

Emanet Hikayeler'i inceledi.

@yakuptamavci

20 Ağu 2020

176 syf.

4 günde

Puan vermedi

Emanet Hikayeleri - Necip Tosun

. . . Hayatta kaybedenlerin, hür iradesini kullanarak kaybedenlerin Necip Tosun'a emanet ettiği hikayeleri yine Necip Tosun'un o akıcı, boğmayan duru anlatımıyla okumak için buyrun efendim size "EMANET HİKAYELER". Kim bu seçerek kaybedenler derseniz işte şunlar: Bir Cem Sultan, saniyelerin farkına varmış yüzen bir adam, Taşra'da bir memur, Ümitsizliğe düşmüş bir yeğen hem de öykücünün yeğeni, Dünyaya bir meyve bahçesiyle eser vermiş yine bu bahçede düşüp yaralanan bir baba, Engelli olup simit satarak zar zor geçinen ve kızı da engelli doğduğu için kızını Çocuk Esirgeme'ye vermeye çalışan bir Baba. Aklıma şimdilik bunlar geldi. Bu kitaptan kaybedenlerin hikayelerini öğrendiğimiz kadar başka başka hikayecileri ve onların hikaye eserlerini de öğreniyoruz. İsmet Özel' den mi duymuştum ne şöyle bir söz vardı: "İyi kitap başka kitaplara kapı aralar." Hah tam olarak öyle bir kitap. Fazla uzatmadan kitapta kaybedenlerin en afillisinden, Cem Sultan'ın hikayesinden bir paragraf alıntı yapayım. "Ben firari Cem, vatanından kovulmuş, kan kokusu, ağabey katli korkusu hep peşimden geldi, gece uykularımda, gündüz namazda, yolculukta ve hastalıkta, yemekte zehir, yolda ok olarak geldi, güneş çarpması, yağlı urgan, yıldız düşmesi, çadır yakması olarak geldi, yemekte zehir, çadırda karaltı, hançer de ışıltı olarak peşimdeydi, casuslar, mektupçular, kılıcımı getiren hizmetçiler, lalam, kalleşliğin sonu yok... Ah Bayezid benden sultanlığı çaldın, babam Sultan Mehmet Han'ın vasiyetine ihanet ettin. Ben yaşadıkça huzur bulamadım ama sen de benden daha mutsuz oldun..." Kitaptan birkaç güzel söz de yazayım ve bitireyim "İyi dinlerseniz, şehir, derinden derine kendi hikayesini anlatır" "Sessizlikte herkes aynı anda konuşabilir" "Kader budur, insanın kendi hikayesinin dinleyicisi olması..." Dahası için keyif verici okumalar dilerim

Emanet Hikayeler