Fournier bir renk olsa kesinlikle gri olurdu.
Yazar yalnız kalmayı seviyor ama bir yandan da yalnız kalmaktan da şikayetçi..
Diyor ki; başkaları olmadan yaşamak zor, başkalarıyla birlikte yaşamak da zor.Yaşamak hep zor.
Hatırlanmak istiyor unutulmaktan korkuyor.Komşularına kendini yalnız bıraktıkları için sitem ediyor. Yalnız başına ölmekten korkuyor.
Su gibi akan bir eser, sıkılmadan okudum.Yaşlanınca daha çok sorguluyor sanırım insan geçmişini yaşadıklarını ve yalnızlığını.
Fournier dede üzdün beni..
Yalnız kalmayı sevsek de ihtiyaç duysak da yine de;
“Çiçeğin açmak için güneşe ihtiyacı varsa, insanın da gelişmek için başka insanların sıcaklığına ihtiyacı var. “
