"Oblomov içini çekti: - Ah! Bu hayat, dedi. - Nesi varmış bu hayatın? - İnsana rahat vermiyor. Başını derde sokuyor. Ne olur, şöyle bir yatıp uyuyabilsem... Hiç kalkmadan..." O kadar mükemmel alıntıları görünce hemen başlayıp bitirdim, dediğim gibi 'hemen' bitirdim. Masanın başından kalkınca anlıyor insan kitabın ne kadar sürükleyici yani etkileyici olduğunu. "Oblomovluk" imgesini bu kadar derinden yaşadığımızı gördüm. Ertelemenin ne kadar korkunç olduğunu anladım, önünde bir kapı var. Siz olsaydınız açar mıydınız? Ben olsam ertelerdim, ki çoğumuz öyle yaparız bazıları merakına yenik düşüp açar elbet. O kapıyı açmayanlar belki de hayatının şansını kaçırıyorlardır... Ne korkunç! Çoğu şeyi belki de bu korkaklık ve tembellik ile kaçırdık biz. Bu tembellik ve korkaklık bizim sonumuz olacak, şaka gibi ama bundan da korkuyoruz. Son olarak, o kapıyı açalım. Hani bir söz vardır, daha da ileri gitmeyeceksek ne diye buraya kadar geldik diye. Korkmadan kapıyı açın da ilerleyelim, bu üzerimizde sorumsuzluğu ve tembelliği atıp özümüze dönelim. -"Niçin uyuyorsun? Vaktin nasıl geçtiğini bilmemek için..." -“Hayatın çiçekleri döküldü, sade dikenleri kaldı..” -"İnsanlar çok değişti, biliyorsun.." -"Yiyorum, içiyorum, uyuyorum, gezmeye çıkıyorum. Ama birden keyfim kaçıyor, bir boşluk duyuyorum..." -"Fazla kalabalıkta boğulur gibi oluyordu…" -"Benim için hayata bağlanırsın, diyordum. Ama sen çoktan ölmüşsün..."

Oblomovİvan Gonçarov · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202139,2bin okunma

·

14 artı 1'leme

·

73 görüntüleme

Sevgi

@Sevgidrsn_ ·

10 Ağustos 2023 20:36

Dayanamayıp tekrar bakındım sana, baksana tembellikten kaçınıyorum!

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sevgi