Belki de her insanın içinde gizliden gizliye var olan bir korkudur yalnızlık korkusu. Özellikle de herkesten farklıysan kalabalıklar arasında bile her zaman yalnız hissedersin. Farklılığın getirdiği aşağlık kompleksi ile en olmadık kişilere özenmeye başlar güçlü olma, övülme, farkedilme isteği ile boğuşmaya başlarsın. Bu duygularla kim olduğunu unutur duygusal boşluğa düşersin. Yapmaman gereken hataları yapar, istek ve arzularının kölesi olursun. Hiçbir eylem içindeki korkuyu, farklılığı, arzuyu tatmin etmeyince özlem duyarsın; ait olduğun yere, çocukluğuna hatta düne.. Ve sen vazgeçmek istersin işte hayat tam da orada başlar. Dönüm noktası... Hayatın asıl manasını anlayacağın bir olay gerçekleşir. İçinde biriktirdiklerine perde çeker, sevgi ihtiyacını karşılar, mutluluk verir ve sen asıl aradığını bulmuşsundur. Tolstoy'un İnsan neyle yaşar sorusuna sevgi cevabını verdiği gibi insan sevgiyle hayat bulur demek istiyorum ben de. Peki hayat hep devam mı eder ? Son bulacağını hissettiğin zaman o perde geri kalkar.. Kurtulduğunu zannettiğin hiçbir şeyden kurtulamadığını anımsar hep korktuğun yalnızlıkla baş başa kalırsın. Gözün yanı başında duran sevdiklerini değil, içinde biriktirdiklerini görür.

KızılStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202229,2bin okunma

·

260 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

İrem Aysalar