Nasıl yani!
Bir hayale kapılmış giderken hiç ‘bir uyku bölmezse anılarımı korkarım çıldırtır bu hayal beni’ diye es vermedin mi?
Kendini çaresiz hissettiğinde ‘kalk git derler kapı bağlı yol bağlı’ diye sitem etmedin,
Kimseyi bulamadığında seni anlayacak, ‘gel denize yaslan yalnız denize sırrınız denizler taşır insanın.’ diye yol göstereninde mi olmadı.
Ya da elma seni sevmezken ama sen çok sevdiğinde -’sen elmayı seviyorsun diye elmanında seni sevmesi şartmı?’ kardeşim diye seni kendine getirende mi olmadı.
Ne yazık ki; her yıl bir yaş daha aldığında, bunu kutlarken sona doğru yürüdüğünü hissettiğin o an ‘ağır ağır çıkacaksın bu merdivenlerden eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak’ diye tesellide mi bulmadın?
Ne kötü bir mahrumiyetmiş.