Arkadaşlarımın birbirlerini teselli etmelerini izledim. Gözleri yaşlarla parlarken kış güneşi vuran yüzlerindeki gülümsemeleri temkinliydi. Beni ne kadar çok özleyeceklerini, bu hüznü uzun süre kalplerinin derinliklerinde taşıyacaklarını biliyordum. Ama iyileşeceklerdi. Yaşayacak, başarılı olacaklardı. Beni sevgiyle hatırlayacaklardı ve hayatta olanların ölüleri her zaman unuttuğu gibi önünde sonunda beni unutacaklardı.
Sayfa 324 - Martı Yayınları, SuttonKitabı okudu
·
13 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.