yürüdüğün yollardan geçtim. tozuna toprağına bulandım. ciğerlerime bilmediğim nefesimi tıkayan bir koku doldu. adımladığın kaldırımları şahit kıldım varlığıma. kim bilir aynı sokak lambasının altında içimizin karanlığından kurtulmayı umduk. mümkün değil demesinler, belki gözlerine değen gözlere değdi gözlerim. şüphem yok eskiden girdiğim gönül olarak kalsan duyardın sesimi. ne ki bunların hiçbir önemi de yok ama insan işte, düşünmeden edemiyor, bakıp geçemiyor. kilometreleri sayıyorum, yaklaştığımı sandıkça uzaklaşıyorum.
ağustos 18, 05.41
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.