Fars eserini satın alırken açıkçası, bu kadar keyif verici ve beni içine çekecek bir kitap olacağını düşünmemiştim! Bitirene kadar elimden bırakmak istemedim. Baş karakter üzerinden bir yol hikayesi okuyoruz bu eserde. Bir tiyatro grubunun oyunun sahnelenmesi için yapmış oldukları bir tren yolculuğunda, ekipten biri olan baş karakterimiz, yolculuk boyunca kendini soyutluyor ve kendi iç aleminde düşüncelere dalıyor. Düşüncelerin pek çoğu intihar eden arkadaşının ve tiyatroya duyduğu nefret üzerine. Arkadaşının hikayesini anlattığı (yani kitabın çoğu yeri) bana en çok etki eden sayfalar oldu. Öte yandan, Fars eserini okurken sanata doyuyoruz adeta.
Yazarı hiç duymamıştım ancak kitabı okudukça bu duruma içten içe pişman oldum. Kitap usta bir dile ile akıntıya kapılıyor, akıntıya kapılan her satır da ruhumuza işliyor. Birkaç sene sonra kitabı yine okumak isterim, aynı duyguları yaşar mıyım bilemem ancak depresif yanıma büyük bir eşlikçi olacağından hiç tereddütüm yok.
Son olarak; kitap için yapacağım belki de tek eleştiri; çok fazla “dedim kendi kendime” ve “diye düşündüm” sözlerinin kullanılması olmuş. Çok fazla kullanıldığı için akıcılık sekteye uğrayabiliyor ve okuru birazcık rahatsız etme düzeyine gelebiliyor.
