Gözlerini gökyüzüne kaldırıp, görmediği o güce seslenmek istedi. Kafasını hafifçe yana eğdi. Göremeyeceğini, aklının almayacağını bildiği hâlde merakla oraya baktı. Kaç kat uzaktaydı? Ne kadar büyüktü? Ne denli akıl sır ermeyecek bir kuvvetti?
Eslem'in kocaman hayal gücü bile onu bir kalıba sokamıyordu. Orada bir varlık vardı. Bu varlık bir evren yaratmıştı, evreni parçalara bölmüştü, parçaların her birine özellikler vermişti. En ufaklarından birine ise yaşayan, üreyen, yiyen, nefes alan ve ölen varlıklar ekmişti. Bu varlıkları besleyecek bir düzenek, nefes alacakları atmosfer, uyuyacakları gece ve uyanacakları gündüz vermişti. Babası bu dünyanın hiç yoktan var olduğunu nasıl düşünürdü? Bir çekirdek bile sulanmadan filizlenmezken bu koca düzenek nasıl rastlantı işi olurdu?
Sayfa 123 - Dokuz YayınlarıKitabı okudu
·
53 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.