“İsa bile çarmıhta “διψάω” (susadım.) diye bağırmıştı. İnsanların susuzlukları kontrol edilemezdi, dolayısıyla insanlar bunun için suçlanamazdı.” Sf 35. Bu cümleden sonra bir müddet okumaya devam edemedim. İnsanların yaşama olan bu yoğun duygusu ve arzusu ölümle burun buruna iken bile çok güçlü… Evet, İnsan fıtratını değiştiremeyeceğimiz bir duvar gibi dikildi karşıma bugüne kadar aslında yaradılışla mücadele edişime ve yaradılanın her halinle kusursuz olduğunu kabul etme fikrini çok pasif bir davranış olarak algılamıştım. Düşünceyi derinleştirdikçe hiçbir ağacın büyümek için çaba sarf etmediğini fark ettim, büyürken bir erik vereceğini yahut bir elma olacağını planlamıyordu sadece yaşama geliş amacının bir meyve olduğunun farkındaydı. Önemli olan hizmetiydi. Bu akıl yürütmenin sonunda önemli olanın hayata neden geldiğimizi bulmak olduğunu gördüm, başarılı olmak önemli değil, ağaç meyvesi ekşi diye taşlamıyor. Bu hayatta bir misyonumuz var, küçük bir karınca bile evreni değiştirebiliyor. Kendinize hedef koymak yerine yeteneklerinizi kabul edin, sizden daha büyük bir dünya bulunmayacak…

Görünür KaranlıkWilliam Golding · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2017431 okunma

·

47 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hacer