“Cioran Zehirlenmesi” sonrası oluşan duygularım
İntihar
Uzun bir süre yok olmayı, yok etmeyi düşündüm. Can alır gibi değil, katil gibi değil; tamamen inançsız gibi, kendimi öldürmeyi. İntihar!
Ah ne soğuk bir duygu, bana çok uzak olan canımı alma isteği ilk defa bu gece bu kadar yakınımda. Ufka damlayan ilk ışıklarla beraber bir ceket, bir defter ve bir kalem alarak evi terk ettim. Çocuklarım uykuda, eşim kendi rüyasında ve ben bir ceket, bir defter ve kalemle dalgalardan kopardığı soğukluğu bedenime vuran bir iskelede oturuyorum. Güne gün açtıran ilk ışıklara direnen gökyüzünde puslu bir manzara, dalgaların sert ritmi , iskelenin ucunda titreyen bir martı, uzaklardan işitilen bir gökgürültüsü ile sanki ruhumun şarkısı söyleniyor. Bu sessiz,kimsesiz manzara gölgemi oluşturuyor. Lakin yine de huzuru bulamıyorum. Uyumak istiyorum, uzun süre uyumak. Hiç uyanmamak, etimin her parçasının toprağın her hücresine bulanmasını, var oluşun yokluğunu; hiçliği tatmak istiyorum.
Gökyüzünde asılı kalan geceden kalmış ayın yüzü sanki yüzüme gülümsemekte, çıkardığım deftere bu dünyadan vazgeçişimin son kelimelerini yazıyorum. Geçmişin, geleceğin, yaşanmışın, yaşanmamışın muhasebesini yapıyorum. Birden bir çatırdı ile irkildiğimi hissettim. Başımı kaldırıp baktım; İskelenin ortasında beliren bir beden, bir gölge, belki bir insan ya da bir bezgin. Bana doğru yürüyor.Ne olduğunu seçemiyorum. Kalbim hızla çarpmaya başladı, yok oluşun adımlarını içimde duyuyorum, nefesim ciğerime sığmıyor, ellerim bedenimde tutunacak yer arıyor, ayaklarım ne ileri ne geri gidecek güçte; sanki çakılı kalmış, buz kesmiş sanki çoktan ölmüş, musalla taşına uzanmış gibi hissediyorum. Göz kapaklarım düşüyor, uykum geliyor. Dalgaların iskeleye vuran sesleri arasından belli belirsiz karşımda duran bedenden çıkan kelimeleri duyuyorum. O konuşmuyor ama ben onu duyuyorum, ben onu anlıyorum. Bekle diyor sanki, bekle.. Gözlerim kapanıyor engel olamıyorum. Kendimi boşluğa bırakır gibi bir his…Uyumuş olmalıyım. Uyumuşum…
Gözümü açtığımda hava aydınlanmış, denizin sert dalgaları yerini huzura bırakmış, titreyen martı kanat açmış, ay tüm güzelliğini bulutun ardına saklamış. Ben üzerimde bir ceket, bir defter ve bir kalemle evime dönüyorum.
Eşim kendi rüyasında, çocuklarım halen uykuda.
Yokluğumun farkına hiç kimse varmamış.
Sanırım birazdan bu evde kendimin katili olacağım…
··
25,6bin görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.