Kitabı bitirdikten sonra bir süre düşündüm. Dünya da milyonlarca yıldır varolan evrenimiz de böyle bir eserin mükemmelliği kitaplara bir kez daha saygı duymamı sağladı. Sezarın hakkı Sezara. 
Victor Hugo yazdığı eserlerle baştan başa nadide bir yazar.
Her devrin bir kitabı vardır. Zamanın ruhunu, insanları ve kültürü inceler. Notre Dame'ın Kamburu da 15. yüzyılın sonlarına doğru Fransa'yı, Paris'i çizer adeta.
Kitapta tasvirleri yapılan katedraller, kuleler, saraylar, şehrin sokakları ve evler; mimarinin rolünü anlatır. Aslında 15. yüzyıl bir geçiş dönemidir mimari için.
İlk çağlarda insanlar geliştikçe fikirleri de gelişir. İnsan beyni düşündüklerini, zihinden daha kalıcı bir şeye kaydetme ihtiyacı duyar. Bu da taş olur. Zamanla insanlar düşüncelerini mimariyle ifade ederler ve yapılan eserlerin bir ruhu olur. Anlam ifade eder. Bu sayede kalıcılık korunur.
Gelişen dünya da Gutenberg'le matbaa ortaya çıkar. Ve matbaa-kitap mimariyi öldürür. Katedrallerde ki, kulelerde ki, saraylarda ki bu ruhsuzluğun acı bir şekilde sebebi budur.
Kitapta Zangoç Qasimodo; çirkinliği ve insan ruhunun kendisini adamasını temsil eder. Esmeralda güzelliği ve tutkuyu, Rahipse inandığı şeyleri bir çırpıda reddeden düşünceyi temsil eder.
Anne ve kızın yıllar sonra buluşması bütünüyle kitabın sonunu başa bağlıyor. Bu da okur için heyecan verici.
Kitabı okumak bende Orta Çağ tarihi ve eserleri hakkında merak uyandırdı. Gerçekten de bu eserler bir düşünce bir ruh halinin yansıması. Yüzyıllardır yaşanmışlıklarla beraber eserler harikulade bir anlama sahip.
İnsana gezme hevesi veren bir kitap daha! Victor Hugo
·
56 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.