Uzun zamandır uzaklara gitme planım vardı. Bir kaçış değil bu. Geçici görevle mesleğimi yurt dışında sürdürmek... Bir sürgün değil bu. Bilgi, görgü ve tecrübe arayışıydı ölmeden önce. Şu ana kadar bir uçağa binip de uzaklara gitmek nasip olmadı. Arayışlarım hep ertelendi. Uzaklarda vatanımı özleyecektim, kitaplarımı orada yazacaktım. Uçak kalkmadı benim için bir türlü. Göndermediler... Gidemedim.
Halen aynı şehirdeyim. Sıcak bunaltmaya başladı. Okullar açılsaydı düzenli bir hayatım olurdu. Evimde kiracı oturuyor. Onun çıkmasını bekliyorum. Çıkmakta biraz gecikti, öfkemi içimde tutuyorum çünkü bir iş yaparken başkasına bağlı olmak bana göre değil. Ev taşıma işini okullar açıldıktan sonraya bırakmak istemiyorum. Tatildeyken taşınmak en güzeli. Ah insanlar! Kendine göre plan yapıp başkasını düşünmeyen bencil insanlar! Bu arada ev sahibi de kirayı 5 bin TL yaptı. Her açıdan kayıp hayat... Mevsimler, haftalar, günler kayıp... Neyse... Evime geçip kabuğuma çekilmek istiyorum. Dışarıyla en az iletişim ve etkileşim... Evden okula, okuldan eve. Kızımın okuluyla ilgilenmek... Market ve fırın... Başka hiçbir yere takılmamak... Masaüstü bilgisayara ihtiyacım var, evime klima da şart. Okuma ve yazmaya devam... Yalnızken mutluyum. Küçük hesaplardan ve kötülüklerden uzağım. Neyse... Alıntıyla düşünmeye devam edelim.
"Müthiş sıkılıyorum. Daha kötüsü, insanlardan soğuyorum galiba. Oysa ben onlarsız, onlara güvenmeden edemem... Ama elimden ne gelir? Sevgiden, yakınlıktan, insanca davranmaktan anlayanlar o kadar az ki... Büsbütün kabalaşmaktansa, uzaklara gitmek daha iyi."
(Erdal Öz'e Mektuplar - Edip Cansever)