Ders verici nitelikte bir Halil Cibran kitabı daha.
Bu yazarı ne kadar sevsem de, öğretilerini doğru bulsam da kendini yenileyerek yazdığını düşünmüyorum. Şuana kadar birçok kitabını okudum ama okuduğum hemen hemen bütün kitaplarında aynı tarzda yazıyor. Bu kitapta farklı gelen şey öğretirken daha eğlenceli olmasıydı. Minimal öykülerden oluşuyor okurken birçoğunun sonunda tebessüm edebilirsiniz.
Kendini yenilemeden devam etmesinin yanında sürekli kendini tekrarlayan bir yazar. 
Gezgin 'de daha önce okuduğum kitaplarıyla alakalı ya da bağlantılı birçok hikaye gördüm ve hemen hatırladım. İlk okuduğumda aynı şeyi tekrar okuyormuşum gibi bir dejavu yaşasam da aslında yazarın diline, anlattıklarına, hikayelerine hakim olmak ister istemez onunla bağ kurmamı sağladı.
Daha önce Halil Cibran okumayan insanlar bu kitapla başladığında onu hafife alabilirler, eğer onu anlamak istiyorsanız 
Ermiş , 
Ermişin Bahçesi gibi eserlerden başlamak daha doğru olur. Çünkü Gezgin'de tek sayfalık minimal öyküler yer alıyor, eğer ben de Halil Cibran'ı bu kitapla ilk defa okuyor olsaydım "ben ne okuyorum" diye bir tepki verebilirdim ama onu tanıdığım için diğer hikayeleriyle buradakiler arasında bağlantı kurup daha iyi anlıyorum. Hatta hatırladığım zamanlarda tebessüm ediyorum zaten kitabı tebessümle bitirdim.
Benim bu kitapta en beğendiğim öykü "İki Avcı" öyküsüydü. Ara sıra okumak için buraya bir hatırlatma bırakıyorum: sevinç ve keder ormanda vakit geçirirken iki avcı avlanmaya çıkıyor, avcılardan biri sevinç ve kederi göstererek ”orada iki kişi var görüyor musun” diyor. Diğeri ise sadece birini görüyor. Bunun üzerine aralarında basit bir tartışma geçiyor. Sevinç ve kederi beraber gören adam arkadaşının kör olduğunu düşünüyor, yalnızca birini gören avcı ise arkadaşının çift gördüğünü düşünüyor. Bu kısa hikaye bana Ermiş'ten şu alıntıyı anımsattı: #178866045 .
Güzeldi, hemen bitti ama bence ara sıra açılıp okunabilir. :)
·
75 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.