Özellikle bu yıl beni gerçekten saran kitaplarla karşılaşmakta zorlanıyorum ama bu kitap beni gerçekten tatmin etti. Akıcı bir yazım dili, sağlam bir konusu ve kendini sevdiren bir ana karakteri vardı.
Kitap okurken bana bu yıl okuduğum ve çok beğendiğim 
Miras kitabını hatırlattı. İkisi de çocukluk tramvasının bir yetişkin olduğunda da şahsın hayatını nasıl etkilemeye devam ettiği gibi işlenmesi zor bir konuyu ele alıyorlar. Psikolojiye her zaman ilgi duymuş biri olarak okurken kafamda Bayan Oliphant'ın davranışlarını sürekli analiz ediyordum.
Kitap biraz ağır başladıysa da d'aha kötü günler" kısmından sonra kanatlanıp uçtu sanki. Oraya varana kadar belki bir hafta aldı, sonrasını 2 günde bitirdim.
Kitap aynı zamanda son derece olgun, hiçbir noktasında mucizevi bir çözüm ortaya çıkmadı, bir "ve sonsuza dek mutlu yaşadılar" anı yok. Onun yerine kitap, sizi hayatın (ya da en azından kitabın geçtiği İskoçya'nın) günlük gerçekleri içinde geçiyor. Yazarın bu insan iletişimlerini sıkıcı hale getirmeden anlatabilme becerisini takdir etmek lazım. Kolay bir iş değil.
Kitabın finali de geri kalanına yakışır şekilde oldu. Yazar bize kendi hayal gücümüzü kullanıp kendi sonumuzu bulmamız için alan bırakmış. Kısaca bu kitap her şekilde kitaplığımın en özel parçalarından biri oldu, kesinlikle bir gün tekrar okuyacağım.
·
76 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.