Gökhan Ergür'den okuduğum ilk kitap. Yazar kitabının bir nevi yazılma amacını şurada belirtiyor: "Temel meselem büyüleyici cümleler kurmak değil, dünyanın saldırdığı insanlara arka çıkmak, yalnız olmadıklarını anlatmak." (sayfa 57) ve gerçekten de kitap genel anlamda "Bak işte senin çektiğin acıları, hüznünü ben de çekiyorum ve seni anlıyorum, yalnız değilsin." diyoe biz okurlarına. Bu derece hüzün ve acıyı bir psikologdan duymak açıkçası başlarda çok garip hissettiriyor, terzi kendi söküğünü dikemez hesabı. Her ne kadar kitabın üslubu bana fazla melankolik gelse de okuduğum için memnun kaldığım kitaplardan biri oldu. Belki de hayatımın başka bir döneminde okusaydım kitabın o hüzünlü havası beni tamamen içine alacaktı.
Ayrıca yazarın anlatımını çok beğendim, henüz genç bir yazar olduğunu ve ilerde çok daha iyi işler yapacağını düşünüyorum.