Artık gerçekten insanlığımı yitirmiştim.
Sevgili Osamu Dazai'nin otobiyografik romanıyla karşınızdayım bugün de. Kalbimin derinlerine dokunan, kimi zaman yalnız değilmişim dedirten kimi zaman 'neden !' Diyerek isyan etmeme sebep olan, kimi zamansa göz yaşlarıma engel olamadığım bir kitap olduğunu söylemeden geçemeyeceğim açıkçası.
Kitabımızı başında bizi yazarımız küçüklüğü karşılıyor, ilk başta insanlara neden bağlanamadığını neden bulunduğu yere ait hissetmediğin anlıyoruz, aslında her zaman yalnız olduğunu, birileriyle beraber hissedeceği için hep ruhuna taktığı bir maskeyle gezişine şahit oluyoruz. Aynı sayfalarda insanlara sınır koyamadığını belki kendisinin bile ne isteyip istemediğini bilmediğini şu satırlarla anlıyoruz "Ne istediğim sorulduğu anda hiçbir şey istemez olurdum... Aynı zamanda, bir şeyi ne kadar az istesem de bana sunulan hiçbir şeye hayır diyemezdim"(sf:17)
Bana hangi kitap seni çok etkiledi dendiğinde 
Hayır Diyebilme Sanatı sanatı derdim hep çünkü bu kitap sayesinde diyemediğimi fark etmiş ve kendimle mücadeleye başlamıştım. İşte bu yüzden bu cümle bana kendimi hatırlattı, yazara adeta el uzatıp 'ben de o yoldan geçtim gel benimle seni oradan çıkarabilirim' demek istedim...
Devamında her ne kadar kadınları sevmediğini söyleyerek onlardan çok korktuğunu defalarca belirtse de vicdanını gördüm insanlara sevgisini, onları kırmaktan korktuğu gibi onlara zarar vermekten korktuğunu da fark ettim. Onun kendine taktığı maskenin nedenini anladım, kendi maskemi tekrar hatırladım ve içimde bir yerlerde hala bulunduğunu... Hepimizde bulunan yeri geldiğinde çıkarmaktan çekinmediğimiz bu maske onu nasıl bu kadar yok etti dediğimdeyse onun maskesinin benliğini ezdiğini gördüm. Sonra da benliğini unutturduğunu...
Vicdanına şu satırlarda şahit oldum: Hayatım boyunca, birinin beni öldürebilmesini hatırlayabildiğimden daha çok defa diledim ama asla başka birini öldürmeyi düşünmedim.(sf:27)
Aslında bunu düşünebilirdi. İnsanlardan bu kadar korkarken, bu hayatta neyden zevk aldığını alamazken, onlara anlam veremezken onları öldürmek isteyebilirdi. Ama o bunu hiç düşünmedi. Çünkü yalnızca kalbi gerçekten iyi olanlar dünyanın bu düzenini kuran insanlara bağırıp çağırmak, isyan etmek, onları anlamadığını haykırmak isterken onlara zarar vermek istemezdi...
Bu duygularla baş etmek kolay değildi uzun bir süre alkolizmle aslında kendi içinde bir mücadeleye devam etmeye çalışsa da bu kolay değildi. Yazarımız veda etti...
··
1 artı 1'leme
·9,1bin görüntüleme
Birini öldürmek istememek iyi/vicdanlı olmak mıdır gerçekten? Bence çoğu iyi insan kötü bir insanı öldürmek istemiştir. Belki kendinde o gücü bulamayacak kadar melankolik, depresif biri kimseyi öldürmek istemez.
İnceleme için teşekkür ederim.Ancak kadınları sevmeme ile ilgili bir ifade göremedim.
Kadınları anlayamadığını bu yüzden onları sevemediğini ve korktuğunu ifade ediyor kitapta
2 sonraki yanıtı göster
Çok güzel süzgeçten geçirmişsiniz, kitabı okumadım ama merak ettim. Yalnızca bahsettiğiniz kadar bir melankoli hâkim mi yoksa daha mı az, yoksa daha mı fazla? Bu tarz anlatımlardan sonra bir çöküş yaşanması normal mi? Uzak mı kalmalı, üzerine mi düşmeli?
Büyük bir melankoli var şöyle söyleyeyim. Kitapta karakterin yaşı 27 denilmeden önce en az 50 olduğunu düşünmüştüm kendi içimde, ruhu çok yaşlı hissettirmişti... Kötü zamanlarınızda iseniz okumanızı önermem ancak kendinizi iyi hissettiğiniz bir dönemde okuyup üstüne düşünebilirsiniz 😊
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.