“ Benim adım Müzeyyen. Süslenmiş, güzelliklerle bezenmiş demek. Ben güzelliklerle bezeliyim. Süslenmiş bir hayat benimki. Müzeyyen’im ben. Doğmadan belliymiş adım.” “ Müzeyyen. Annesinin kuzusu. Babaannesinin biriciği. Babasının. Sahi ben babamın neyiydim? Bütün bu hikâyenin içinde benim rolüm neydi, diye düşündüm hep. Benim repliklerimi kim yazmıştı, mizansenlerimi kim belirlemişti? Sahneye hangi taraftan gireceğime, uslu kızı oynarken neler giyeceğime, içimdeki kötülüğü kusmaya başladığımda nelerden soyunacağıma kim karar vermişti? Okuduğum bütün kitaplarda beni bana anlatacak bir karakter arardım. Dinlediğim radyo oyunlarından, izlediğim filmlerden bir cümlecik çalmaya çalışırdım. Saatçi Nejat Bey ile ev hanımı Meral Hanım’ın kızı Müzeyyen’i bana anlatabilecek bir cümle.” Geçmişe yolculuğa çıkayım dedim ve bende iz bırakan bir kitabı tekrar okudum. Ahh Müzeyyen, kardeşinin doğumuyla kendi varlığının silinmesini gurur ederek yaşama küstüğü ve yıllar sonra yaşadığı pişmanlığa bir kez daha tanıklık ettim. Bulunduğumuz an bazı olaylar gözümüzde ne kadar büyük, sıkıntı, karamsar gibi görünüyor. Zaman geçince ardımıza bakıp meğer ne kadar abarttığımıza karar veriyoruz. Sanırım bu durumun adı olgunlaşmak olsa gerek. Müzeyyen ailesine sırtını dönerek yaşamına devam ederken aldığı haber geçmişi telafi etmek için atacağı adımın başlangıcı olacaktır. Her insanın kendinden izler bulacağı dokunaklı bir hikâye..

Aile Çay BahçesiYekta Kopan · Can yayınları · 20132,096 okunma

·

17 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.