Claire Keegan dan okuduğum ve son olmayacak bir eser.
Kitabın konusu mu yoksa gerçeklere dayalı olması mı insanı üzen ve kendini sorgulatması mı?
Sayfa sayısına aldanmadan okunacak kısa etkili bir kitap. İnsan bazen vicdanın esiri ya da hâkimi olabiliyor. Ama vicdanı insanı susturduğu an başını yastığa rahatça koyabilir mi? Burada sorulması gereken soru bu.
Bill Furlong içindeki sese ve vicdana kulak veren birisidir. Ama çevresi hatta eşi bile kendini duymaya korkan insanlardır.
Furlong iyi bir baba olmasına karşılık kimseye kötülük etmeyen, evine ve eşine bağlı bir erkektir. Furlong iyi bir adam olmakla beraber içindeki sesi dinleyip kendince küçük ama başkaları için büyük adımlar atan birisidir.
Gerçeklere dayanan bu kısa kitap zaman kaybettirmez aksine insan da küçükte olsa bir farkındalık yaratır diye düşünüyorum.
