Hepimiz, yasımızı kendimizce tutar, o süreci anlam dünyamızda yaşarız. Kimimiz yasını olduğu gibi yaşar, kederlenir, öfkelenir, anlatır, ağlar paylaşır. Kimimizse kendi içinde yaşar yasını. Paylaşmaz, paylaşamaz belki, ama onun yokluğunun farkındadır. Yokluğun getirdiği ağrıyı, ağırlığı tüm hücrelerinde hisseder. Kimimiz kitap yazar, kimimiz onun adına çiçek büyütür, kimimiz ismini çocuklarına verir. Kimimizse o süreci ve o sürecin getirdiği duyguları yok sayarak, içinde soğuk ve gri bir zırh oluşturur, hayatına öyle devam etmeye çalışır. Zamanla o zırhı neden oluşturduğunu unutur. Zamanla o zırhı nasıl, neye karşı oluşturduğunu da unutur. Zamanla o zırhın varlığını bile unutur.
Sayfa 58
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.