Zayıflık, yalanlarla övgüye değer bir şeye çevrilmiştir, buna hiç kuşku yok.... öç almaya kalkmayan güçsüzlük "iyi kalpliliğe" ; kaygılı uysallık "tevazuya" , nefret ettiklerine boyun eğmek "bağlılığa" ( yani itaati emreden birine- ki ona Tanrı diyorlar). Zayıf insanın zararsızlığı, hatta içinde çokça barındırdığı korkaklığı, kapıda oylanması, kendini eli mahkum beklemek zorunda hissetmesi, "sabır" gibi pohpohlayıcı adlar alır, hatta başlı başına bir erdem olarak anılır; intikam alma beceriksizliğinden intikam almak istememesi, hatta belki de affedicilik olarak bahsedilir...
(Ahlakın Soykütüğü Üstüne, 1887)
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.