Aynı evin içinde aile üyelerinin her biri ayrı dünyalarda . Öyle bir hale geldik ki kafamızı
telefondan kaldırıp annemizin babamızın kardeşimizin yüzüne bakmıyoruz. Sosyal medyada kendimizi çok güzel ifade ettiğimizi düşünüyoruz oysa gerçekte kekeleyerek iki kelimeyi bir araya getiremez olduk. Sanal alemden çıkıp gerçekleri görür müyüz bilemiyorum. Sanalda kendimizi ne kadar iletişim vs. gibi konularda tatmin etmeye çalışsak da bir türlü mutlu olamıyoruz. Biz insanız güzel söz duymak hoş bir gülümseme gibi güzelliklere ruhumuzun ihtiyacı var. Sanalda jest ve mimikler olmadan ne kadar iyi iletişim kurduğumuz sansak da bir yerler de bi eksikler kalıyor. Sanalda gönderimize gelen 1 milyon beğeni aklımızda kalmaz belki ama gerçekte insanın içini ısıtan bir gülümseme unutulmaz . Yanı başımızda bizim onlara onların da bize ihtiyaç duyduğumuz insanlardan uzaklaşıp telefonun ,tabletin vs . içinde yaşamayalım. Yarın bir gün bu günlerimizi bu şekilde heba ettiğimiz için çok üzüleceğiz bence . Belki de ailemizle iki çift laf edemeden evden ayrılacağız ya da ailemizden birisini kaybedeceğiz bilemeyiz. Geç olmadan pişman olup kendimizi kontrol altına almalıyız . Eğer bunu basaramaszak insanlık diye bir şey kalmayacak hepimiz robotlaşmaya doğru yol alıyoruz. Düşünelim lütfen...
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.