İnsan ağaçlar ve taşlar arasından günlerce yürür. Göz nadiren takılır bir şeye. Yalnızca, onu, başka bir șeyin işareti olarak tanıdığı zaman: kumdaki iz kaplanın geçişini anlatır, sazlık, bir su damarını haber verir, japongülü kışın bittiğini muştular. Bunlar dışında her şey dilsiz, her şey aynıdır, ağaçlar ve taşlar sadece ağaç sadece taştır.