Beni çok ters köşe eden bir kitaptı ve kaç kere okudum bilmıyorum hep aynı heyecanı veriyor. çok samimi bir üslubu var . accık spoiler varr Yolda Mavi Kuş ile tren istasyonuna giden insanlarla ilgili ilginç olaylar anlatılır. Olaylar yazarın ağzından anlatılırken, Otobüsle tren istasyonuna gitmek için bir araya gelmiş farklı kimlik ve karakterlerin birbirinden acı geçmişleri, gizemli öyküleri ve samimi bir ortamda gelişen olaylar konu edinir. Kasabayı dolaştıktan sonra Mavi Kuş'la tanıştırılıyoruz. Mavi Kuş bir otobüs. Kapaktaki. Kapıya yapıştırılan kuş beyaz, otobüs mavi. Bu yüzden ismi mavi kuş . bir hikâye anlatıcısı Kutlu. Yani okurken okumuyormuş da dinliyormuş hissi uyandırıyor. Veya ne oluyorsa izliyormuşsunuz gibi hissediyorsunuz. Hikâyenin dünyası okurun etrafına örülüyor. Yazar oyun oynamıyor, kurgusal bir muziplik yok. Destancı emmiler vardır ya, anlatırlar da anlatırlar, dinlemeyi bırakamazsınız. O kadar tatlı gelir muhabbet onun gibi. kitapta bazı karakterlerin hayat hikayelerini anlatırken bile onları yaşıyorsunuz, mesela Bilal ve Kenan' ın hayat hikayeleri beni çok etkiledi . yaşadıkları ve ikisinin başına gelen ayrı ayrı olaylar ama ikisi birbirine karşı çok bağlı , konuşma şekilleri ve tavırları çok hoşuma gitti. Bir kasaba tasviriyle başlıyoruz. Meydandaki köpek, dükkanlar, esmeyen rüzgar, sıcak, hepsi beyaz bir zeminde yavaş yavaş belirmeye başlar. tabiki okurken bunu kurgu olarak gözünüzde beliriyor, açıkcası böyle kitaplar beni içine alıp götürür sanki onlarla birlikte bende mavi kuşa binmişim onlarla otobüs yolculuğuna çıkmışım gibi. samimi anlatımıyla tam yerinde betimleme ve tasvirleri vardı. Okurla doğrudan iletişim kurma olayı da var, okurla konuşuyor Kutlu. sanki onların yanında ve onların samimi sohbetlerini duyup görüp onlara karışıp çoğalıyormuşsunuz hissi var bence şuanki samimi dediğimiz ortamlara oranla bir yere giderken otobüsle gitmek ve içinde yaşanan herşey çok güzeldir. zaten kutlu beyde herseyi anlatırken bizede yaşatırıyor. hele yolda tekerin uçması ve kenanla Seyfi arasındaki samimi diyolaklar ve gidip hepsinin yola devam etmek için gidip tekerleği araması felan çok gülmüştüm. Seyfi'nin saflıkları güldürüyor, karanlık adamlar korkutup heyecanlandırıyor, Kenan'ın delilikleri korkutuyor. Hissedilebilecek her şey var, o insanlar o kadar sahici ki. Sahici de, her şey bir film çekimi çıkıyor ya! Menzile vardıkları zaman yönetmen, "Stop!" diyor, oyuncular, yani otobüstekiler çay may içiyorlar, dedikodu yapıyorlar! Bir şaşırtıcı olay daha, karanlık tipler gerçek çıkıyor, vuracakları adamı vuruyorlar! ben burada çok ters köşe oldum çünkü olay anlatığım gibi :) kitapla kalın . İyi okumalar..

Mavi KuşMustafa Kutlu · Dergâh Yayınları · 201112bin okunma

·

34 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.