Çaresizliğin kitabı…
Seni o kadar sevdim ki 
Ülker Abla o kadar bizden bir hikayesin ki...
Seray Şahiner ile yeni tanıştım ve gerçekten çok beğendim.
Öncelikle şu konunun altını çizmek istiyorum. Evet klasik eserler çok kıymetliler. Kesinlikle "bazıları" okunmalı ama nereye kadar? Görüyorum ki herkes hemen hemen aynı şeyleri okuyor. Alıntılar aynı, kalıplaşmış düşünceler aynı, aradan geçmiş yüzyıllar kimi zaman duygu geçiyor. Kimi zaman geçmiyor?
Birçokları mihenk taşı niteliğinde her şey güzel tamam kabul. İyi ama bundan 10 yıl ya da 20 yıl sonra hâlâ mı aynı şeyleri okuyacağız? Ben bir okuyucu olarak, evirip çevirip döndürüp dolaştırıp aynı şeyleri okumak istemiyorum ki! İlla ki benim gibi düşünen birileri vardır? O yüzden yeni yeni filizlenen yazarlara şans verelim! Biz onlara destek olalım onlar da bize çiçek açsın :)
Konumuza dönecek olursak; kahramanımız bizim coğrafyamızda en çok karşılaştığımız kadınlardan. Ezilen, mecbur bırakılan, örf ve âdet, el-âlem ne dercilik, toplum baskısı vs vs. Daha altı doldurulur. Okurken bol bol iki uçta gelip gidiyorsunuz. Konuya öyle bir giriş yapılıyor ki... Hani gözyaşım pıt moduna girdim/giriyorum deeerken. Tam dertten derde salacaksınız. Hooop yazar keskin mizah duygusuyla size kahkaha attırıyor. :) Aslında çok iç acıtan/sancıtan bir hikaye ama öyle bir yazılmış ki... Siz ister istemez kendinizi karakterle içselleştirirken buluyorsunuz.
Çok beğendim net. ;)
Tabii bir faktör daha var bu kadar bayılmam da :) Benim de genel konuşma üslubum bu olduğu için hani sanki ben yazmışım gibi hissettim ne yalan söyleyeyim:) E artık el mecbur artık bu yazarımızın da külliyatını okuyacağız şerefyap oldum efenim :)
Kitapla kalın...
·
154 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.