Klasikleri yorumlarken hep aynı şeyi yaşadığımı fark ediyorum. Başlangıçtan itibaren kitap uzunca bir süre elimde sürünüyor belki yirmi sayfa kadar okuyabiliyorum ağırlaşıyor hikayeler, fakat sonrasında kitabı elimden bırakamayacağım yerlere geliyor.. Bir an önce sonunu getirebilmek hevesiyle örneğin bu saatlere kadar uykumdan feragat edebiliyorum :) nedense Zeze’yi anımsattı bana , umut denizinin bahtsız yolcusu Pip..
