Ben, kendi adıma ve doğam gereği yan-lışa mahal vermeden ve yalnızca tek bir yönde ilerledim. Ahlaki açıdan değerlendirerek ve kendi kendimi gözleyerek insanın ilkel ve kapsamlı ikiliğini tanımayı öğrendim. Bilincimde yer eden ve haklı olarak birinin ya da diğerinin ben olmadığı söylenebi-lecek bu iki doğal niteliğin esas olarak her ikisi de benim. Çok önceleri, hatta bilimsel keşiflerimin böyle bir mucizeyi en çıplak haliyle bir olasılık olarak ortaya koymaya başlamasından da önce, bu unsurların birbirinden ayrılması düşüncesinden kıymetli bir rüyaymışçasına zevk almayı öğrendim. Kendime şunu söyledim: Eğer bu niteliklerin her biri ayrı kişilere ait olsalardı hayatımı çekilmez hale getiren her şeyden kurtulurdum. Adaletsiz olan, dürüst ikizinin getirdiği özlemlerden ve pişmanlıklardan sıyrı-lip kendi yoluna gidebilir, dürüst yanımsa kıvanç duyduğu iyi şeyleri yaparak, artık bu yabanıl beladan kaynaklanan rezillik ve pişmanlığa maruz kalmadan kendi onurlu yolunda kararlılıkla ve güvenle yürüyebilirdi. Bu uzlaşmaz iki şeyin birbirine bağlı olma-sı insanoğlunun öyle bir lanetiydi ki bu aykırı ikizler, bilincin o acılı rahminde birbiriyle sürekli mücadele halinde olmalıydılar.
Sayfa 75Kitabı okudu
·
267 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.