Hep bu "zatenler, keşkeler" mahvetti binlerce aşığı
Poyraz: Gitme...demek çok zor tabi.
Ayşegül: Kal desen...kalamam zaten.
Poyraz: (Hep bu "zatenler, keşkeler" mahvetti binlerce aşığı.
En güzeli sessizlik, bazen konuşmaktan çok daha fazla şey anlatır.)
Kaçmak neyi çözücek ki ?
Aysegül: Ben kaçmıyorum. Tamam kaçıyorum ama mecburum. Sen anla bari, kimse anlamıyor bari sen anla.
Poyraz: Neye mecbursun sen Ayşegül ?
Bak benim hayatım bitti, kaçmadım. Sen Londra'ya değil, Madagaskar'a bile gitsen aynı şeyleri yine yaşayacaksın. Aynı seyleri yine düşüneceksin. Aynı acıları çekeceksin.
Ayşegül: Sen nereden biliyorsun ?
Poyraz: Biliyorum işte. Bak ben bu hayatta tek bir şey öğrendiysem o da ne biliyor musun ?
Neden kaçarsan kaç ne kadar kaçarsan kaç. Eninde sonunda elbet bir gün karşına çıkacak. Hem de bu sefer arkadaşlarını da alıp gelecek.
(Kaçmak belki de tek çıkış yolu.) Karar senin tabi. Gitmek istiyorsan git.
*Elini duvara vurarak*
(ALLAH BENİM BELAMI VERSİN YA !)
Ayşegül: Başka çarem yok.
Poyraz: Bence kalbinin sesini dinle ya.
Ayşegül: Sen bilmezsin, benim kalbim bile bana yalan söyler. Ona bile güvenmiyorum artık.
Poyraz Karayel, Ayşegül UmmanKitabı okuyacak
·
44 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.