"Yalnızlığım artıyor. Böylece güçleniyorum. Daha insani, daha olağanüstü bir durum içinde tuhaf bir mutluluk duyuyorum. Sanki insanın olması gereken yeri buldum, çadırımı kurdum. Sabahları başlıyorum kendimde yol almaya; akşama dek sürüyor bu."
Edip Cansever'in Mektubu, 1962