Ölenler ölümü bilmez,ölüm kalanlar içindir demişti bir şair.Ebediyete uğurladığınız insanın ardından burun buruna geldiğiniz tek şey,artık olmayacağı gerçeğiydi.Ölenle ölünmüyordu elbette.Sadece bir zaman hatta çok uzun bir zaman sonra alıştığın ama çekmekten asla kurtulamadığın bir acıya dönüşüyordu.Özlüyorsunuz,görmek istiyorsunuz,sesine ihtiyaç duyuyorsunuz…Zamanla alışıyorsunuz…Fakat bir babanın yokluğuna kim alışır???
Sayfa 13Kitabı okudu
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.