Hafta başına’ın 
İlker Balkan son kitabı 
Son Vagon yorumum ile merhaba!
Benim okuduğum 3. Kitabında yazarımız 2018 yılında yaşanan trajik bir tren kazasında hayatını kaybeden vatandaşlarımızı saygı ile anarken, kurguyu bu kazanın etrafında bütünleştirerek, olayın üstünden çok uzun zaman geçmeden hafızalarımız tazelemeyi de unutmuyor..
Orhan Gülsoy, oğlu ve karısıyla yaşadığı kendi küçük dünyasında çevresindeki herkesi kendi görmek istediği gibi anlamlara sığdırmış modern zamanın tutunamayan bir karakteridir. Babası ve annesi zoraki evliliklerini sürdürdükleri geçmiş hayatlarında Orhan’ın özellikle yatılı okullarda büyüyerek geçirdiği çocukluğu ve baba figürünün tüm gereklerini kendi oğluna vermek istemesi, çabası, kazadan sonraki hafızasında kalan parça parça anılarla yeniden sorgulamalar ile doludur.
Babası Yakup bey, biten evliliğin ardından yaşlı bakım evinde arada bir tekleyen hafızası ile yaşamını devam ettiriyordu. Oğlu Enis ise; bu romanda en sinirlerimi zıplatan karakter sosyal dünyanın içine kendini hapsetmiş, yaşamı yarattığı oyun karakterlerinden ibaret, gerçek dünyanın kapılarını aralamaya bir korkan bir karakterdedir. Umursamazlığı, sorumsuzluğu bir yana artık hayatını kaybetmeye yakın babasının son durumu karşılığında dahi kendini sorgulamaya çekinir bir haldedir. Çünkü gerçek dünyada kabullendiğinizde artık geri dönüşü yoktur…
Peki Orhan beklediği ikinci şansı hak etmiş biri olarak yeniden gözlerini açacak mıydı?
Bir ailenin üç kuşağının varoluş sorgulamalarını, birbirilerinin içten içte etkilemelerini ve suçlamalarını ama bunu sessiz haykırışlarıyla zihinlerinde muhakeme etmelerini okumak romanı psikolojik yönüyle değerlendirdiğimde yerinde bir metin olarak buldum. Kalemi daim olsun, tavsiyemdir.
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.