"Birisini sevmeye kalkışmak, önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister. Hatta başlangıçta bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan. Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapamayacağımı biliyorum." Seçtiğim paragraf, 'uzun zamandır böylesini okumadım' cinsinden. Gerekli sıçrayış. Enerji. Kendini veriş. Körlük. Çok iyi. Daha önce Sartre okumamıştım. Zor bir okuma oldu. Raquentin'in dünyadan ne kadar tiksindiğini anladım ama. Sadece dünya değil en başta kendinden tiksiniyordu. Bunu da anlayabiliyorum. Romanı günlük tarzında yazmış ama bir yerden sonra o unutuluyor. Bir konu kalıyor ortada. Eğer o konu yakalanmışsa ne roman ne zaman ne başka şey kalıyor. Mesela Any ile sohbetleri derindi. Bilmem kaç boyutluydu. Ölesiye yalnız biri için çok fazla duygu barındırıyordu. Özellikle de ikisinin de hayattan pek bir beklentisinin olmadığına inanacak olursak. Verilmek istenen oydu en azından. Bence o kısımlarda Raquentin normal biri gibi davranıyordu. Bir zamanlar sevmiş biri. Bir yerde bir cümlesini oturup on dakika düşündüm. Belki daha fazla. Eğer beni sevmişse başkasını sevemez, başkasını sevmiş ise zaten beni gerçekten sevmemiş demektir. Ama o bunu bedensel açıdan söyledi. Ve böyle ifade etmedi tabii. Her neyse. Autodidakt ile konuşmaları da kitap hakkında kapsamlı bilgiler veriyordu. Bulantı meselesini en çok onunla konuşurken hissettim. Bulantı nedir nedir diye merak eder dururdum, yine hakkında hiç bir şey bilmeden okuduğum bir kitap oldu. Ana tema: Yalnızlık. Cimrice acı çekiyor. Zevklerinde de böyle olmalı. Birkaç yıl sonra, ezilmiş, umudu kırılmış olarak, başka yıkıntılar içinde mi bulacağım kendimi? İş işten geçmeden anlamalıyım bunu. Deniz de bir dua kitabıdır.

BulantıJean-Paul Sartre · Can Yayınları · 202122,9bin okunma

·

41 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren