·
Puan vermedi
Zaten pek fazla da bulunmayan alıntılar arasında gezdiğim sırada tek istediğim, kendisinin ardından gelecek olan devamı o anlık yok sayarak cümlenin havaya asılı yahut soru işaretiyle bir yere oturtulduğu biçimde bırakılmış şu alıntıyı görmekti:
"Şu kibritin, şu yanmam diye fısır fısır fısırdayıp da sonradan peki emret anam yanayım, diyen şu kibritin ışığına bak. Bu olur mu arkadaş. Böyle bir el sürçmesiyle açılıveren hararet, ışık, bayram gördün mü sen?"
Zaman zaman döner bakarım. Bu gibi anlardan aldığım edebi keyfi, kitaplara "bir kitap okuyalım ve hayatımız değişsin." gibi zayıf bir menfaatle yaklaşan okurların cımbızladığı cümle öbeklerinde yakalamak mümkün olmadığı için, bunlarla karşılaştığım vakit de ağzımda yavan bir tat kalır. Madem öyle idi ve durum bunu getirdi, ben de bütün vurgulamayı ve anladığım kadarını göstermeyi seven hissimle yazıyorum:
Burada, dünya edebiyatından bir ilişkilendirme yapma cürretine erişirsem Abasıyanık, Anadolu'nun "Paris Sıkıntısı'nı" yazar. Bir uyanık bir rüyada geçen yaşamından bize yansıttığı bu gibi parçalarda, zihnimde bir yandan yağlı boya tablosu canlandırırken bir yandan da şairane bir dizi cümle okutur. Bütüne doğru ilerlerken de, bizim insanın, alışıp da içinde yaşar iken görmez olduğum yönlerini, yine anladığım/bizim dilden bana anlatır. Bu bizim olan, gurbet ildeki o sıkıntıya benzer değildir elbette; bazen bir ah etme aralığına kadar içten içe, yahut bazı bağır delesiye bağırarak, elleri cebinde kambur oturur da omzunda birikmiş yükleri gösterir gibiyken kendinden daha garib olanı görene ya da bir çengi takımı işitene kadar yaşanır. Aralıklarla, ekmeği böler gibi böle böle, bu coğrafyada her şey yarım yaşanır. Doymadan kalkıp kursağında kalanlar ile de ölünür -tamam olana geçilir-.
Bu yüzden üstad en doğrusunu yapar; uyanıkken de rüyada yaşar. 
Sait Faik Abasıyanık
··
1.283 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.