Leylim leylim...
Nicesin, yaz bana gülüm. Hasretim yazına. Hasretim yüzüne... Kulun...
Ahmed Arif'ten Leyla Erbil'e mektuplar 1954-1959 ve 1977'de son bir mektup.
Neden bilmem kitabı yeniden okuma gereksinimi duydum... İlk okuduğum da aman tanrım bu nasıl aşk demiştim... Bu okumam da karar verdim ki Ahmed Arif Leyla'ya değil yazmaya aşıktı aşk'a aşıktı...
Sürgündü siyasi baskılar yaşıyordu ve hastaydı... Leyla onun dostu oldu, kardeşi, aşkı ve sevdası... her mektubunda farklı bir şekilde seslendi, ustam, sevdiğim, aziz dostum, kardeş çocuk, leylim, Leylam... ona her sıfatı yakışırdı ve her sıfatını ayrı ayrı sevdi... Leyla sevdi mi bilinmez ama Ahmed onu eşsiz ve bir den fazla duyguyla sevmiş...
Ve Ahmed Arif'in dediği gibi
Oysa seni düşünmek, bu kokuşmuş erdemlerin çok uzağında...
Keyifli okumalar..