Bir gün sormuşlar ermişlerin birine: " Sevginin sadece sözünü edenlerle onu yaşayanlar arasındaki fark nedir?"
" Bakın göstereyim " demiş ermiş. Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine. Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş, arkasından da derviş kaşıkları denilen sapı bir metre boyunda kaşıklar. Tabii kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar olmuyor, öylece aç kalmışlar sofradan..
Bunun üzerine " Şimdi... " demiş ermiş. " Sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe. " Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş, oturmuş sofraya bu defa.
" Buyurun " denince herbiri uzun boylu kaşığı çorbaya daldırıp karşısındakini kardeşine uzatarak içmişler çorbayı. Böylece herbiri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan.
" İşte " demiş ermiş. " Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse o aç kalır. Ve kim kardeşini düşünür de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulur. "
(Alıntıdır)
·
7 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.