Jean-Jacques Rousseau
1770li yıllarda Rousseau, Yalnız Gezerin Düşleri'ni yazmaya başlamış ve ilerleyen yıllarca Birinci Gezi, İkinci Gezi şeklinde ilerletmiş. En son Onuncu Gezi'yi yazmış ve hayatını kaybetmiş. Yani tamamlanmamış, müsvedde halindeymiş ve geriye dönüp düzenleyememiş. Ölümünden sonra arkadaşı bu müsveddeleri bulmuş ve ölümünden 4 yıl sonra tüm eserlerinin yayınlandığı ciltlerin üçüncüsünde kendisine yer bulmuş.
Bir deneme olarak yazılan bu kitaba otobiyografi gözüyle de bakabiliriz. Rousseau biraz sıkıntılı bir tipmiş. Zaten İtiraflarım diye bir eser yazmış ve bütün yaptıklarını kendisi itiraf etmiş. Evli olmadığı kadından olan çocukları yetiştirme yurduna vermiş mesela.
Genel itibariyle insanlardan iğrenen bir tip. Gözlemlediğim kadarıyla biraz da insanlara, daha doğrusu topluma muhalefet olma eğilimi var. Bu kitabın belki de yazılma sebebi bu. İnsanlardan uzaklaşmak için doğaya kaçıyor ve gezilerini yazmaya başlıyor. İhtiyarlık dönemi tabi ki. Emekli memurun köye yerleşip bağ, bahçe işleriyle uğraşması misali bitkilerle falan ilgileniyor.
Rousseau mutsuz, karamsar bir tipmiş. Hayata bakışı bu. Ancak doğada mutluluğu buluyor. İnsanların mutlu olabilmesinin sebebini onlardan uzak, sakin bir hayatta görüyor. Rousseau'ya göre mutlu olabilmeniz için yanınızda ve çevrenizde insan olmaması gerekiyor. İnsanın olduğu yerde mutsuzluk kaçınılmaz. Bu gezilerde insanlığın temel durumlarına da değiniyor. Örnek vermek gerekirse bir gezisinde yalan söylemek hakkında fikirlerini öne sürüyor ve tartışıyor.
