Küçük bir yerde birkaç yüz bini bir araya gelmiș insanlar, üzerinde toplandıkları toprağı ne kadar bozmaya çalışmış, hiçbir șey yetişmesin diye taşlarla doldurmuş, taşların arasından uç veren otları yolmuş, ortalığı kömür ve petrol dumanına boğmuş, ağaçların orasını burasını kesmiş. Tüm hayvanları ve kuşları kaçırmış olsalar da bahar, kentte bile bahardı. Güneş ısıtıyordu kökünden sökülememiş otlar, yalnızca bulvardaki çimenliklerde değil, kaldırım taşlarının arasında da canlanarak büyüyor ve yeşeriyordu, akağaçlar, kavaklar, kuş kirazları yapışkan ve kokulu yapraklarını çıkarıyordu, ıhlamurların tomurcukları patlamak üzereydi; alaca kargalar serçeler ve güvercinler, bahar sevinciyle yuvalarını kurmuşlardı. Karasinekler güneșin ısıttığı duvarların önünde vızıldıyorlardı. Bitkiler de, kuşlar da, böcekler de, çocuklar da neșeliydi. Fakat insanlar, büyük, yetişkin insanlar, kendilerini ve birbirlerini aldatmaktan vazgeçmiyorlardı. İnsanlar, bu ilkbahar sabahını,tüm canlıların iyiliği için yaratılmış olan dünyanın bu güzelliğini, barış, dirlik düzenlik ve sevgi çağrıları yapan bu güzelliği değil, birbirlerine üstün gelmek için kendi uydurdukları șeyleri kutsal ve önemli sayıyorlardı.

DirilişLev Tolstoy · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202117,4bin okunma

·

1 artı 1'leme

·

21 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

A.