Türkiye dışında, bölgede süregelen ve işleyen bir demokrasi daha var; İsrail. Birçok açıdan tuhaf bir anomali sergiliyor. İsrail bir İslam devleti değil ve komşularının ceremesini çektiği kargaşa ve ayaklanmalarla boğuşmadı. Yine de ilk bakışta, Batı tipi demokratik kurum ve kuruluşların gelişmesini teşvik edecek çok az şey gözüküyor. İsrail vatandaşlarının çoğunluğu çok az ya da hiç demokrasi geleneği ve tecrübesi olmayan ülkelerden geldi: Orta ve Doğu Avrupa, Ortadoğu ve Kuzey Afrika ülkeleri. 1948'de devletin kurulmasından bu yana, komşularının çoğu ya da tamamıyla sürekli bir savaş halindedir. Bu durum sıklıkla silahlı çatışmaya yol açıyor. İdaresi altındaki bölgelerde ve hatta kendi özgün sınırları içerisinde, etrafındaki komşu ülkelerdeki insanlarla aynı dili konuşan, aynı dinden, aynı kültür ve duygudan insanları kontrol ediyor. Bu çıkmazda, ordu büyük bir rol oynuyor ve askerlerin kontrolü ele geçirmesinin norm olduğu bu bölgede er ya da geç İsrailli komutanlar ya da subaylar aynı yolu takip edip gücü ele geçirebilirdi. Oransal temsile dayanan seçim sistemi, ıvır zıvır ağız dalaşları, hizipsel baskılar, kırılgan koalisyonlar ve durmadan kendini tekrar eden tıkanmalar, iktidarın böyle devralınmasını savunulabilir hatta arzulanabilir kılıyordu. Fakat bu olmadı ve İsrail sürekli devam eden yarı-seferberlik halinden ötürü ve bu hale rağmen, agresif bir sivil devlet olarak varlığını sürdürüyor.
Sayfa 73 - Kronik Kitap 1. BaskıKitabı okudu
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.