Sahaf mendel
Ülkenin ücra bir köşesine yaptığım ziyaretten Viyana'ya yeni dönmüştüm, istasyondan eve doğru yürüyordum ki birden şiddetli bir yağmura yakalandım; öylesine şiddetliydi ki yoldan gelip geçenler alelacele kapı girişlerinin altına sığınmak zorunda kalmıştı ve ben de bu şiddetli yağmurdan kaçmanın yerinde olacağını düşündüm. Neyse ki başkentin hemen her köşesinde bir kafe vardır. Ben de şapkamdan damlayarak omuzlarımı sırılsıklam eden yağmurdan kaçıp en yakındaki kafeye yöneldim.
Not: Sayfa 7 ve Sayfa 68 (Özet niteliğinde)
Sonra ayrıldım, böylesine basit ve insancıl bir şekilde, ölen bilgenin anısını besleyen bu mükemmel yaşlı kadınla kendimi karşılaştırdığımda, kendimden utandım. O okumamış kadın, en azından hatıra olarak onun bir kitabını saklanmıştı oysa ben bir eğitimci ve yazar olarak yıllar içinde Sahaf Mendel'i tamamen unutmuştum. En azından kitapların, birisi öldükten sonra onun arkadaşlarıyla iletişim halinde kalmak, böylelikle kendimizi tüm yaşamların acımasız kaderi olan fânilik ve unutmuşluk karşısında savunmak için yazıldığını bilmesi gereken ben, unutmuştum onu.
Dekalog Yayınları
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.