İnsan ruhunun, kimi zaman Hedonik koşu bandı olarak adlandırılan trajik bir yanı var. İstediğimiz şeyi elde ettiğimiz de hemen ona alışıp ilgimizi kaybediyor, sonra kendimize isteyecek yeni bir şey buluyoruz. Bu mutluluk arayışı ölene dek aralıksız devam ediyor. Ne kadar çok sahip olursak o kadar çok istiyoruz. Düşündüğümüzde, dünyanın geçmişten bugüne inanılmaz derecede zengin olan bu kısmında bile insanların kendilerini öldüresiye çalışmaları, daha da beteri, daha çok kazanmak için çalışmaları tuhaf geliyor. Bu kısır döngüyü kırabilir miyiz? Sadeliğin güzelliği, hem sanatta hem bilimde karşılığı olan klasik fikir acaba, yaşama sanatına da uyarlanabilir mi?
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.