"Dünyanın en uzun hüznü yağıyor
Yorgun ve yenilmiş insanlığımızın üstüne"*
Kar yağmadı henüz ve kimse de gitmedi bir yere. Bir yerlerden kastım, içinde çırpınıp durduğumuz ve hep apartmanların ve daima çarptığımız duvarların kuşattığı bu dünya. Buna gitmek mi denir? Bu belki de bir göç. Gökten yeryüzüne ağıyor.
Adil Erdem Bayazıt... Şimdi burada olsaydınız da dünyanın en uzun hüznünü gölgede bırakabilecek sonsuz sevincin gelişini yazsaydınız. Sevinç, bence huzur demek. Hüzün de, ağlamak da hatta acı çekmek bile. Hepsinde aranan bir huzur var. Benim içimde. Bu huzursuz hüznü def edemeyiz. Olsun.
Bir şiir yazsaydınız ve gelmeyi anlatsaydı... Gitmenin huzursuzluğuna şahit olmaktan yoruldum. Bunca uzaklığa rağmen yorulan yürekler var. Yakınlık... Daha uzak bir kelimeye rastlamadım.
Birazdan gün doğacak, dediğiniz zaman başka söze hacet yoktu. Birazdan zûlüm doğdu. Biraz biraz... susmanın kaleleri bu kadar daralmamıştı daha önce. Biraz biraz... Dün, bu denli acıyla ağmamıştı evvelce. Tükenmeyen bir ağrıyla ağarmıştı geçmişte. Asırlar önce. Bu ağrı hiç dinmez mi? Unut gitsin. Anlamayı seçersen anmayı, anmaya devam edersen yarayı, yaraya direnirsen yaşamayı göze almış olursun.
Yine de anlamayı seç. Bir kalbin olduğunu hatırlatan şâire, vefa borcun budur. Erdem Bayazıt, bahsettiğiniz kaleler nicedir yıkık.
Vicdan muhasebesinde borçlu çıktım. Daha yolumuz uzun. Hayır, Kemal Bey! Uzun ve güzel bir masala** benzemiyor.
*Kar Altında Hüzün Denemeleri, Adil Erdem Bayazıt.
**Deniz Türküsü, Yahya Kemal Beyatlı.
·
65 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.