Sevmek de bir zaaf değil mi?
Buram buram samimiyet kokan mektuplar...
Her kelimesinde özlemi, hasreti, acıyı en derinine kadar hissettiren satırlar...
Ahmed Arif; sevgisini, aşkını, öyle güzel öyle naif kelimelerle anlatmış ki mektupların tek taraflı olması bile kitapta bir eksiklik yaratmamış.
Attila İlhan şiirinde "Ben sana mecburum." diyor ve Ahmed Arif bu mecburiyeti devam ettirircesine "Ben senin mecburunum, başkaca yokum." diyerek aşkını sunuyor Leyla Erbil'e.
"Pişman değilim. Bir daha dünyaya gelsem aynı hayatı daha bir ustaca ve korkusuz yaşarım. Ama bu sefer seni tanımakta gecikmem, ilk işim bu olur. " diye ekliyor.
Ne büyük sevda, ne büyük bir sadakat.
Bu yönüyle de kitap insana "keşke" dedirtiyor (her anlamda).
Ancak aynı değeri ve sevgiyi Leyla Erbil'den görememesi çok üzücü :(
Kitap, türünün en güzel örneklerinden biri. Kitabın olumsuz sayılabilecek tek yanı, mektupların çoğunda argo kullanımlara yer vermesi. Bunun yanı sıra mektupları okurkenki ruh hâli paha biçilmez. Kesinlikle okunması gereken bir kitap.
Şiirle, kitapla ve sevgiyle kalın
·
1 artı 1'leme
·116 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.